Paaspop 2025: Marathon opent de Shelter met een snoeiharde sprint
Shoegazende postpunkers doen niet aan opsmuk en getreuzel
We zijn los! Het Amsterdamse vijftal van Marathon heeft dit jaar de eer om een gezellig volle Shelter, de Schijndelse rocktempel voorheen bekend als The Jack Daniel’s Stage, te openen. En openen doen ze. Met een geluid dat misschien het beste te omschrijven is als postpunk on steroids schudden ze het publiek meteen wakker. De bas, die nog hoger in de mix staat dan het dak van de nieuwe Apollo, laat het nog wat koude publiek letterlijk op haar benen trillen. Eigenlijk is het jammer dat de band de eerste dag mag openen, en niet dag twee of drie, want als je nog niet wakker was dan ben je het nu.
Na een paar nummers lomp beuken neemt zanger Kay Koopmans voor het eerst, en eigenlijk ook zowat voor het laatst, het woord om aan te kondigen dat hun debuutplaat Fading Image net uit is en dat het volgende nummer daarvan is. Zonder getreuzel dopen de Amsterdammers de zaal vervolgens weer onder in een dikke laag feedback en noise. Wat vooral opvalt is dat hoe lomp en hard de muziek ook is, er voortdurend een pakkend riffje stiekem als een onbezonnen oorwurm zijn weg baant naar je trommelvliezen.
Halverwege de set neemt de band een compleet andere afslag, het geraamte van postpunk blijft overeind, alleen het ruwe raggen maakt plaats voor een meer verfijnde soort shoegaze. Ondanks dat de rustigere stukken wat hinder ondervinden van de dreunende bas van de discotent naast de Shelter, blijft Marathon stoïcijns doorspelen en bewijzen ze een waardige opener te zijn voor een weekend vol muzikaal geweld.