Paaspop 2023: Frank Carter & the Rattlesnakes strepen alle clichés van het lijstje af

Het is opvallend dat de Phoenix maar halfvol is, maar dat maakt niemand die bij Frank Carter & the Rattlesnakes staat iets uit. Vanaf het eerste nummer ‘My Town’ (op album een samenwerking met Joe Talbot van Idles) is er een kleine moshpit en die groeit met elk nummer alleen maar verder en verder uit, tot de halve tent mee doet. Frank Carter is iemand die precies weet hoe je een ruig feestje bouwt en krijgt met catchy hooks in de refreinen zelfs de mensen die geen diehard punkliefhebber zijn in beweging. Hoewel ze er wat ruig uitzien, zijn het stiekem gewoon een stelletje good guys die toegankelijke instap-poppunk maken. Vanuit alle hoeken van de tent wurmen mannen, maar ook vrouwen, zich naar voren om in de gezelligste moshpit van het festival te staan. 

De rest van de set bestaat uit festival-cliché na festival-cliché, maar Carter weet het allemaal zo te brengen dat we dat helemaal niet erg vinden. Het publiek doet maar al te graag mee met de sitdown bij ‘Devil Inside Me’ en ook de refreinen worden uit volle borst meegezongen. De circlepit die Carter tot om het geluidspaneel wil hebben komt er wel, maar de uitvoering is matig. De band stopt meerdere keren met spelen totdat Carter de circlepit groot genoeg vindt, maar weet enkel het publiek vooraan te veranderen in een kolkende mensenmassa. Er volgt nog een potje links versus rechts op het nummer ‘I Hate You’ en met een behoorlijk laat voorstelrondje van de band is de clichébingo compleet. Een van de beste sets, zo niet de beste set, van vandaag is helaas weer afgelopen.