PP19: Pijnlijk lachen bij Tenacious D

Het gebeurt wel vaker, een Hollywoodster op de planken in Landgraaf. In 2013 stond bijvoorbeeld Jared Leto hier, met zijn 30 Seconds to Mars. Dit jaar hebben we komiek en acteur Jack Black, met zijn Tenacious D.  

Het is nu bijna ondenkbaar, maar ooit had Tenacious D echt een hit. Voor een deel kwam dat doordat ‘Tribute’ zo’n goede videoclip had met Dave Grohl als duivel. Voor een ander deel kwam het omdat het gewoon een best aanstekelijk liedje is, klassieke hardrock met een onzinnig verhaaltje dat het duo bijna door de duivel de hel in werd gesleurd maar hem versloeg door het schrijven van het beste liedje ooit. Als er een ding duidelijk wordt vandaag, is dat ze goed zijn weggekomen daar. Want veel meer goede liedjes hebben ze niet geschreven in die zeventien jaar die we inmiddels verder zijn.

Maar de liedjes zijn niet eens het grootste probleem. Op de drie die tot het slot bewaard worden ('Wonderboy', 'Tribute' en 'Fuck Her Gently') na, is het meer een aaneenschakeling van de rockclichés die ze juist op de hak nemen, met altijd die twee rammelende semi-akoestische gitaren van de twee frontmannen er vals overheen rammelend. Ze zijn niet op een goede riff, melodie, refrein, hook of wat dan ook te betrappen. Balen, maar het meest tergend is de toneelstukjes die de twee tussendoor opvoeren. Paniekerig rennen ze rondjes achter elkaar aan, als de gitarist tijdelijk door satan behekst is. Ze nemen het beeld van de ruzieënde bandleden op de hak door elkaar net te lang uit te schelden, waarna Kyle uit de band gezet wordt, en Black vervolgens 'Dude, (I Totally Miss You)' kan inzetten. Elk festival kan meer artiesten gebruiken die zichzelf niet te serieus nemen. Maar het probleem met Tenacious D is dat ze zo lang zijn doorgegaan met iets wat ooit al een matige grap was, dat ze er zelf in zijn gaan geloven. Misschien dat Landgraaf starstruck is, als je ziet hoe vol het veld nog staat. Of misschien is iedereen in de war door het decor van een kasteel met twee pikken als torens en een vagina als poort. Stonerhumor zou nog een te groot compliment zijn. Kinderachtig ook. Totaal stompzinnig, dat komt meer in de buurt.

HET MOMENT
10, 9, 8, 7, 6, 5, 4, 3, 2, 1… Heuuuuuj!! Aan het enthousiasme van het publiek zal het niet liggen. Misschien is het omdat het wat ongemakkelijk is om echt gemeend te klappen naar weer een halfbakken sketch met bijbehorende halfbakken liedje. En dus tellen de voorste rijen tussen de nummers keer op keer af naar nul, zodat iedereen weet wanneer te juichen en klappen. Slim opgelost.

>>> ons uitgebreide dossier.