Paaspop 2025: The Haunted Youth neemt de Phoenix in een houdgreep

Het is donker in de Phoenix, maar een in groene nevel gehulde stage en een grote backdrop met ‘The Haunted Youth’ verraden dat er iets staat te gebeuren. Na een paar minuten komen er vijf silhouetten het podium op. De halfvolle tent wordt meteen ondergedompeld in een deken van synths en gitaren, gevolgd door een lading onvervalste shoegaze.

De sound van de band rondom zanger/gitarist Joachim Liebens is intrigerend. De nummers beginnen vaak dreampoppy, waarbij vooral het zachte stemgeluid van Liebens doet denken aan The War On Drugs. Maar voor je het doorhebt, glijden de tracks over in minutenlange instrumentale shoegazepassages. Het voelt bij vlagen alsof de band bewust met je emoties speelt. Eerst die breekbare, melancholieke intro’s, en dan die venijnige uitbarstingen die je dwingen daar iets mee te doen.

Wat dat ‘iets’ is, verschilt per persoon. Een kleine blik naar links en naar rechts en je ziet mensen huilen, dansen, headbangen, klappen of elkaar liefdevol aankijken. Veel tijd om om je heen te kijken krijg je niet, want voor je het weet snijdt een schreeuw van Liebens dwars door merg en been heen en word je ruw terug het moment ingetrokken.

De stagepresence van de band staat in schril contrast met de enorme bak geluid die ze produceren. Behalve Liebens, die vol overgave meerdere keren op zijn knieën valt, blijft ieder bandlid keurig op zijn eigen vierkante meter staan. Maar dat maakt weinig uit: het grootste deel van de tijd sta je toch hoofdwiegend, compleet verloren in de muziek, naar je eigen schoenen te staren.