puntjudith danst op de vulkaan met debuutplaat Stad van Glas

Het was altijd al een life-goal, ook al wist ze het nog niet. Judith Rijsenbrij aka puntjudith stond middenin het centrum van Brussel de videoclip voor ‘IJsberen’ te filmen, toen een vreemde dat wel héél opmerkelijk vond, en haar opstuurde naar het Insta-account @weirdthingsinbrussels. Ze kan er zelf ook wel om gniffelen: ‘Ik ging natuurlijk wel met een loopband in een drukke winkelstraat staan, met iemand in een ijsberenpak. Dan vraag je er ook wel om.’

In dat pak zat Gille De Bruycker, mede-oprichter van het Belgische label Fake Records, waar vandaag haar debuutplaat Stad van Glas verschijnt. Het idee voor het album ontstond toen Rijsenbrij voor de liefde naar Brussel verhuisde, en daar in een stapel oude brieven van haar opa dook. Dat was niet zomaar een man: historicus en diplomaat Max Kohnstamm stond in de jaren vijftig aan de wieg van wat later de Europese Unie zou worden. ‘Ik vond in die brieven een enorme hoop. Hij had twee wereldoorlogen meegemaakt, meerdere jaren gevangen gezeten, en toch kon hij zeggen: “het kan ook anders!” Dat het niet de mens is die van nature slecht is, maar het gebrek aan een rechtvaardig systeem. Ik vind dat een hoopvol wereldbeeld.’

Via de liedjes op het album – en een videoserie op Youtube waarin ze brieven terug schrijft vanuit het heden – gaat ze met haar opa in gesprek over die hoop. En op Stad van Glas maakt ze de vertaalslag naar de huidige gedigitaliseerde, verdeelde wereld. ‘Het zit hem in abstractie: er zijn bepaalde zinnen die terugkomen, of beelden. Het verhaal van mijn opa zit er als rode draad in verweven, maar het zit ook vol uitstapjes.’ ‘IJsberen’ – met die loopband! – is bijvoorbeeld een aanklacht tegen de tienduizend-stappen-mentaliteit: ‘Als je die maar haalt, ben je een gelukkig mens. Zelfhulpboeken hebben tegenwoordig de Bijbel vervangen, en iedereen rent daar nu heel hard voor.’ 

De hoeksteen van het album is ‘Naar De Stad’, de opener van de B-kant. Daar slaat het vragende eerste deel om naar een hoopvoller tweede deel. Het is ook geen toeval dat Stad van Glas zo groovy is: het idee van ‘dansen op de vulkaan’ was ook qua productie het vertrekpunt. ‘Ik denk aan ‘Parels’ van de vorige EP: dat is meer dansen in het drijfzand, met je ogen dicht. Deze plaat gaat juist over het leven aankijken, en het leven vieren!’ Is dat ook in navolging van haar opa? Lachend: ‘Nou, ik denk niet dat hij in Brussel vaak in de club stond. Maar om na die oorlog aan zo’n megalomaan project te beginnen, moet je wel veel hoop hebben.’