LL18: Rhye speelt met ruimte in een lege tent

De subtielste act in de Heineken is zaterdag zonder meer Rhye. Fluister r&b, zo van de categorie waar Sade groot mee geworden is. Verrassend genoeg ook in de armen gesloten door internationale indieliefhebbers, dus niet gek dat een grote tent als deze gewoon gevuld is bij aanvang.

Rhye was eerst een duo, maar is na het vertrek van de een vooral nog de Canadese zanger Milosh. Vrijwel al zijn nummers zijn odes aan liefdes. Op de hoes van het eerste album stond zijn huidige ex. Op zijn tweede album stond zijn nieuwe vriendin. Hoewel hij in zijn eentje de kern vormt, heeft hij zes man (en vrouwen) meegenomen vandaag. De twee strijkers pakken net zo makkelijk een trombone voor een solo, de toetsenist gooit er fluisterzachte solo’s uit op haar orgel, of freakt soms verrassend op een synth. Voor de rest is het precies wat je op basis van het album verwacht. Milosh speelt altijd met de ruimte in zijn tracks. Zijn stem is kraakhelder. Het ene moment legt hij hem er bovenop, het andere moment vervlecht hij hem als een smoothe altsax om de gitaar, iets ebt hij weg in een outro van de cellist. Het beste is de band als ze de illusie van een groove wekken. Een tokkelende viool die net genoeg schwung geeft om op te bewegen, de bas die voorzichtig over disco denkt.

Het kan niet verhelpen dat de tent leegstroomt. Dat er halverwege de set wat meer gas wordt gegeven zodat er echt gedanst wordt voelt logisch, maar staat de band niet. In weeïge fluister r&b vinden ze knap iets heel moois. In slappe aquarelfunk niet.

HET MOMENT
Hadden we al gezegd dat de nieuwe Heineken echt een draak  van een tent is? Een inklapbare versie van de IJsselhallen, maar dan met wat minder sfeer. Dat voel je helemaal als tegen het eind de strijkers het mooie intro van ‘I’m a fool’ inzetten. Prachtig, maar in een halflege tent als deze toch ook een beetje treurig.  

Kijk deze show hier terug en lees meer Lowlands na via ons dossier.