BKS22: Vuig Iceage lest de knaldrangdorst

Zullen ze zelf nog weten dat ze bijna tien jaar geleden om de hoek hebben gespeeld in 013’s Bat Cave? Toen waren Elias, Dan, Johan, Jakob en Casper nog boze (net geen) twintigers die verwoestend uithaalden met noisy punkrock en je de wind van voren kreeg als je het ook maar waagde je telefoon erbij te pakken. Zoveel boosheid is er niet meer bij Iceage, al kan zanger Elias Bender Rønnenfelt het niet laten om plagerig te constateren bij ‘The Holding Hand’ dat het ‘not quite a song for a circle pit’ is.

Het Deense Iceage dus, dat in vier albums tijd volwassen is geworden, per plaat een gelaagder geluid ontwikkelde en, ondanks al die stoïcijnse blikken, duidelijk niet kon wachten om Seek Shelter een jaar later eindelijk live te laten horen. De rochel is ingewisseld voor de preek en met het fuzzpedaal op elf, gaat een ramvol The Secret verdomd lekker op het drammende ‘Vedetta’ of het lijzige ‘The Holding Hand’ dat in haar versnellingen een al uitzinnig publiek meesleept, opzuigt en uitgekauwd terug de tent in spuugt.

Iceage, en dan voornamelijk  Rønnenfelt, is op een prettige manier onrustig en nergens komt dat zo duidelijk terug als in ‘The Lord’s Favorite’ dat al bij de eerste paar gitaarnoten op gejuich kan rekenen. Het tempo wordt wat opgeschroefd en met die simpele maar heel effectieve hoempa-drums is het niet de vraag óf er nog wordt gemosht, maar meer hoe snel. Naast de sterke nummers is dat ook vooral toe te schrijven aan het fijne gitaarspel en een goed geluid. Voor een festival dat smacht naar knaldrang, mogen we constateren dat in die behoefte nu voor het eerst écht is voorzien.