#4df17: Jo Goes Hunting blijft live een fenomeen
Avant-garde poporkest blijft steeds precies aan de goede kant tussen wild en ontspoord
Plots stonden ze daar vorig jaar, in Doornroosje. Twee avonden mochten ze het publiek opwarmen voor De Staat. Toen viel nog niet alles op zijn plaats, maar het idee klonk al veelbelovend. Anderhalf jaar later is de avant-garde-pop van drummer/zanger Jimmi Jo Hueting volwassen geworden. Dat bewezen ze al met album Come, Future en nu ook in het Valkhof.
Vanaf opener ‘Act of Leaving’ wordt meteen duidelijk dat de muziek van Jo Goes Hunting bedoeld is om live gespeeld te worden. De nummers komen live volledig tot leven. De verschillende ritmes en instrumenten gaan de strijd met elkaar aan, botsen en wringen, maar komen uiteindelijk altijd in harmonie samen. De vijf muzikanten lijken allemaal een andere kant op te willen en trekken met hun instrument de muziek hun richting uit. Maar het ontspoort nooit.
Het resultaat van deze wilde strijd grijpt de luisteraar bij de keel. Om Jo Goes Hunting kun je niet heen. De dynamiek in de nummers zorgt voor een spanning waar je volledig in opgenomen wordt. Terwijl het publiek gevangen zit in de muziek van Jo Goes Hunting, heeft de band de touwtjes stevig in handen. En die sturen ze waarschijnlijk richting een zeer glorieuze toekomst. Want in Nederland hebben we weinig acts die op muzikaal gebied zoveel te bieden hebben als Jimmi Jo en zijn orkest.
HET MOMENT:
De uitvoering van ‘Lost & Found’ is wederom om van te smullen. Maar daar, op het eind van het nummer, een drumsolo van Jimmi Jo, op de koebel. Achteraan het publiek glimlacht grote broer Rocco Hueting. Gedachten dwalen af naar de beginjaren van De Staat, waar Rocco met een koebel over het podium vloog. Het begint een familietraditie te worden, de huetiaanse koebelsolo. Cowbells Unite!
Volg alle recensies, fotoverslagen en andere artikelen in ons dossier van de Vierdaagsefeesten.