#4df17: Dan Hair verfrist broeierig Valkhof met lo-fi introspectie
Slaapkamerkunstenaar vertaalt luisterliedjes knap naar liveshow-met-band
Kan het contrast binnen de familie Van Haren groter? Terwijl Daan hier de Boog oploopt, speelt broer Merijn hemelsbreed 510 meter verder op Plein '44. Vanavond niet met Navarone, maar als herboren Freddie Mercury in een Queen-tribute; grotere showmannen zagen we in de rockgeschiedenis zelden. En kijk nou naar broertje Daan - alter ego Dan Hair - op het Valkhof: nul show, maar louter introspectieve slaapkamercomposities.
Composities waar Daan jaren aan sleutelde, en die eerder dit jaar de wereld inmochten middels debuutplaat Living in the Night. Een plaat die goed verraadt waar Daan zelf naar luistert: Sparklehorse (er staat zelfs een 'Linkous'-tribute op het album), Elliott Smith en hier en daar wat Eels. Gezien het lange wachten was het lastig zat om deze fuzzy mengelmoes van melodieuze lo-fi-ballads en snazzy effecten in een album te gieten, laat staan om ze nu - welgeteld 62 dagen na de release - van de slaapkamer naar een openluchtpodium te verhuizen.
Met vierkoppige band The Extensions slaagt Daan daar alleraardigst in. Los van een sporadische valse noot is het bewonderenswaardig hoe de band dit live invult. Functionele koortjes contrasteren aangenaam met de geluidsmuur van keyboard en gitaren, drums geven het mid-tempo-album live de nodige vaart mee. En ongebruikelijk in dit genre: Daan durft het publiek aan te kijken, deze recensent een knipoog te geven, zijn vriendin toe te lachen terwijl hij zingt hoe mooie vrouwen hem verdrietig maken. Dat vertalen van briljante nummers naar een podium: daar hadden Sparklehorse en Elliott Smith in hun tijd toch meer moeite mee.
Een afzeggende Aldous Harding, de onbekende invaller Dan Hair, het broeierige weer, het schrale Francobollo zojuist: genoeg redenen om elders verkoeling te zoeken. Nee hoor: op Plein '44 is het ongetwijfeld drukker, maar wie hier bij aanvang stond blijft overwegend hangen. Fuck Queen-tributes, long live Dan Hair.
HET MOMENT:
Het slot van de set. Even geen drums en dan klinkt een prachtige, vierstemmig gezongen ode aan Joni Mitchell door het park. Afsluiter 'Falling Behind', gelaagd opgebouwd tot de geluidsmuur het dreigende onweer overstemt, is vervolgens even het mooiste nummer van de avond.