Album van de Week (5): Arlo Parks
Britse belofte sust haar generatie tot rust op teder debuutalbum
Je zal maar in de sneakers van Gen Z staan: op de leeftijd dat een onbeantwoord appje al een meltdown kan triggeren staat de hele wereld in lichterlaaie, jongeren zijn eenzamer dan ooit en binnenkort moeten ze de wereld gaan redden. Dat de druk hoog ligt, weet de Britse belofte Arlo Parks maar al te goed. Met haar album Collapsed In Sunbeams slaat ze een arm om haar generatiegenoten, en giet ze thema’s als vriendschap en mental health struggles in troostende liedjes vol poëtische zinsneden.
Daarmee viel ze vorig jaar al op bij ESNS. Toen al stond ze op het podium met diezelfde stille zelfverzekerdheid die ook uitgaat van haar liedjes, deels singer-songwriter, deels spoken word artiest. Geen wonder dat ze het album aftrapt met een spoken word intro. Ze namedropt schrijvers als Murakami en Sylvia Plath, en bovendien schept ze karakters die ze omschrijft met een detailgerichte schrijverspen. Op ‘Caroline’ staat ze op de bus te wachten als een koppeltje en publique in ruzie uitbarst. En op ‘Black Dog’ omschrijft ze haar crush als het toonbeeld van teenage angst, iemand die haar ogen opmaakt als Robert Smith en de depressieve poëzie van Plath leest.
Ze heeft dus een ding voor taal, maar haar fluwelen stem zou nog mooi klinken als ze je haar boodschappenlijstje zou voorlezen. Het is een troostende stem, als een kussentje waarop je je hoofd aan het einde van de dag ten ruste legt. Dat is precies hoe haar liedjes klinken: zoetgevooisde neosoul vol warme percussie en een laagje vinyl-kraak, waarop blazers (‘Hurt’) of orgelkoordjes (‘Too Good’) soms atmosferisch opdoemen. Er is ook disco light (‘Just Go’), ‘Eugene’ wordt gedreven door Radiohead-esque gitaarlijnen, en op het onkarakteristiek donkere ‘For Violet’ hoor je triphop à la Portishead.
Op die manier zweeft Collapsed In Sunbeams in een zachte roes voorbij, voorzichtig en teder ingespeeld. Soms grenzen haar aansporingen aan tegeltjeswijsheden, zoals wanneer ze ‘You’re not alone like you think you are’ zingt op ‘Hope’. En tegelijkertijd: is dat niet precies wat we nu allemaal nodig hebben? Vooral even géén cynisme, géén bijtende statements, maar gewoon iemand die, zonder enig sarcasme, in onze oren durft te fluisteren met de zoetheid van een Roosvicee-reclame. Het komt wel goed, schatje.
Lees hier het interview dat we deden met het piepjonge talent.