VR17: Raglans blaast de Kapel voorzichtig op

De Ierse indierock band Raglans valt met de deur in huis, en kondigt met de eerste paar maten een ruige headbang sessie aan. Dit idee draait echter al gauw om als er lichte, popachtige akkoorden en vocals worden ingezet die het geheel een stuk zachtaardiger maken. De band heeft veel energie en weet vanaf het kleine podiumpje het publiek op te zwepen en de Kapel tot de nok vol te krijgen, en dat is niet zo gek. Ze passen perfect in de line-up van het festival door de bezoekers die van de wat hardere rock houden een uitlaatklep te geven die ze nodig hadden na Kraantje Pappie, maar maken het tegelijk wat toegankelijker voor de popliefhebber door het inzetten van lichte gitaarmelodieën, meezingbare backing vocals, en de nodige rustmomentjes. Zo trekken ze een breed publiek aan dat niet per se kan meezingen omdat een klein deel ze echt kent, maar dat de band zeker wel waardeert.

Het is niet iets wat we nog nooit hebben gezien en gehoord, en is hier en daar toch ietwat onsamenhangend. De combinatie tussen de twee sferen loopt niet altijd gesmeerd, net als de samenhang tussen de bandleden. Soms lijken de muzikanten niet helemaal met elkaar mee te werken, wat ligt aan de compositie van de nummers, maar ook aan de manier dat de bandleden met elkaar op het podium staan. Dit lijkt het publiek echter niet te storen: pas nadat de laatste noten zijn gespeeld stromen de bezoekers de Kapel tevreden uit.