VR17: Internationaal kwartet Swedish Death Candy gaat in zijn eentje los
Prima muziek weet publiek nét niet te overtuigen
Swedish Death Candy speelt 's middags in de kleine, sfeervolle en vooral warme Kapel. “We're from London,” zegt de zanger en leadgitarist. Maar met leden uit Groot-Brittannië, Zuid-Korea en Italië is het een divers groepje. De eerste single ‘Won't Be Long' is in mei verschenen, en is internationaal goed ontvangen. Met dit op zak mogen de heren hun kunsten gaan vertonen op Vestrock.
De band begint vooral hard. Het beetje toegestroomde publiek grijpt naar de oordopjes, terwijl de heren los gaan op het kleine podium. De muziek wordt omschreven als 'experimental psychedelic rock'. Dit vertaald zich in zoete gitaarrifjes vol effecten en rustige, dromerige zang afgewisseld met zware rockriffs en harde, energieke drums. Gek genoeg werkt deze combinatie. Of beter gezegd, Swedish Death Candy zorgt dat het werkt. De excentrieke combinatie ligt opvallend goed in het gehoor. De nummers duren alleen te lang, waardoor het moeilijk is de aandacht er bij te houden.
De bassist heeft de eerste nummers wat technische problemen, wat eindigt in een pak slaag voor zijn versterker. Uiteindelijk wordt het probleem verholpen en raast hij over het podium. Op de momenten dat hij dit weet over te brengen op de rest van de band wordt er even gevlamt op het podium. Er wordt alleen geen enkele poging ondernomen om contact te leggen met het handjevolle publiek, wat hierdoor statig toekijkt. De meeste beweging wordt veroorzaakt door mensen die binnen lopen, verleidt door de muziek, maar de hitte in de Kapel ook snel weer ontvluchten. Het lijkt Swedish Death Candy niet te deren, zij gaan op in hun eigen, prima, muziekspel.