VR17: Rival Sons rockt vakkundig
Amerikaanse rock ‘n roll zoals het hoort
Rival Sons komt uit Long Beach, California. Deze Amerikaanse roots worden meteen uit de grond getrokken als de band opkomt op de spaghetti western muziek van Ennio Morricone. De band is een bijzondere verschijning. Als het publiek niet hooked is aan de muziek is het wel aan de scherpe bakkebaarden van zanger Jay Buchanan. Tamboerijnen en bijzondere gezichtsbegroeiing horen vanavond niet in de wereld van de hippies thuis, maar van in die van rock ’n roll, baby. De combinatie van het schudden van een tamboerijn en vlammen die uit het podium schieten is er een die het Vestrock podium nog niet had gezien.
Muzikaal is Rival Sons legendarisch scherp. Het is echter de dankbare, bijna kleffe, Amerikaanse houding die band aan neemt die het geheel een beetje onoprecht doet lijken. Het mooie liedje ‘Face of Light’ wordt opgedragen aan alle kinderen, waarvan er op Vestrock veel rondlopen, omdat we dankbaar voor onze kinderen moeten zijn… Buchanan trekt een verbaal blik aan clichés open en dit past niet helemaal bij de stijl van de band. Ondanks een bombastisch stemgeluid en de rest van de band die enkel meesterwerk levert barst het niet los zoals klassieke rock ’n roll hoort te doen. Rival Sons speelt met verve maar kleurt net iets te netjes binnen de lijntjes.