Het spits wordt afgebeten door The Ploctones, een naam die in jazzkringen klinkt als een klok. Gitarist Anton Goudsmit begroet het publiek met een knipoog: “Hebben jullie zin in goede muziek? Wij ook, maar dan moeten we het eerst nog even spelen.” En spelen doen ze. Meteen in het openingsnummer Flare wordt duidelijk hoe geraffineerd dit viertal te werk gaat. Saxofonist Efraïm Trujillo laat zijn instrument steigeren als een vurig paard, en creëert samen met Goudsmit een meeslepend klankspel dat balanceert tussen beheersing en losbandigheid.
De Ploctones wisselen virtuositeit af met humor en spelplezier. In het energieke Olé lijkt het of de instrumenten met elkaar in gesprek gaan, met georganiseerde kakofonie als resultaat. Elk bandlid krijgt zijn moment: drummer Martijn Vink imponeert met een explosieve solo en bassist Jeroen Vierdag laat horen waarom hij in de eredivisie van de jazz speelt. Het nieuwe nummer Throughout kent een fraai opgebouwde spanningsboog, met een ijzersterke climax na een ogenschijnlijk ingetogen begin.
Hoogtepunt is de afsluiter Monddood, een compositie vol parelend gitaarspel en mystieke melodielijnen, oorspronkelijk getiteld Monsoon – maar door een geestige vertaalfout hernoemd. Een toegift zit er helaas niet in: het optreden duurt precies een uur, maar wát voor uur.