De dagstart is voor Baneham. Ruige gitaren waar wij gisteravond nog de nacht in gingen.
KIND HUMAN
Isabelle van Beek opent als KIND HUMAN de Spectra-stage op deze tweede dag van Klomppop. Ze staat er in het kader van de Popaanzee Academy zomertour, wat betekent dat we deze zomer nog veel meer van haar gaan zien in de provincie. En daar mogen we blij mee zijn! Een optreden van KIND HUMAN is een waardevol inkijkje in haar persoonlijke belevingswereld. Ze is open, oprecht, en eerlijk, en laat ons heel dichtbij. Met plezier en overtuiging maakt ze contact met het publiek, waardoor het optreden voor haar én voor ons een groot genot is. Ze heeft haar gitaar, drummachine, en effectpedalen onder controle, en durft met haar goede stem een breed bereik op te zoeken.
We kijken al uit naar de release van haar nieuwe muziek. Wat ze aan nieuwe nummers laat horen is veelbelovend. Charisma, talent en creativiteit ontbreken niet, en gaan haar nog ver brengen.
Grote Geelstaart
Laat je niet misleiden door het onschuldige uiterlijk deze piepjonge kerels. Ook van hen gaan we deze zomer nog veel zien, want ook deze deelnemers van de Popaanzee Academy zomertour hebben veel in petto. Deze postpunk-band is alles behalve verlegen op het grote podium van de Mainstage. Doordringend kijken ze het publiek aan, ware oerkreten schallen ongetemd door de tent, en ze zijn helemaal niet bang on flink buiten de lijntjes te kleuren.
Wat hun set enorm interessant maakt is de opbouw ervan. Het heeft iets theatraals. Er worden muzikale verhalen verteld, met momenten van krijsende gitaren, gevolgd door spookachtige synthesizers, gevolgd door een eenzame piano. Soms met meerstemmige zang, soms met enkel gefluister en gebrabbel, en soms lijvige instrumentale scènes. Het vormt een hevig meanderend geheel waarin we soms niet meer weten waar één nummer eindigt en het volgende begint, maar waar we nooit twee keer dezelfde maat horen.
Om zo’n verhaal te kunnen vertellen moet je wel multi-instrumentalisten op het podium hebben staan, en die zijn er. Zo haalt de toetsenist een saxofoon tevoorschijn, en kruipt de tweede gitarist na een overtuigende beurt als vocalist met allerlei effectpedalen ook nog eens achter het tweede drumstel. Inderdaad, twee drumstellen, en jaw dropping synchroon.
Als je ze hebt gemist moet je ervoor zorgen dat je ze deze zomer nog ziet. Dan kun je over een paar jaar, als ze in de grote zalen van Nederland en misschien zelfs daarbuiten staan, zeggen dat je ze hebt gezien toen ze nog maar aan het begin stonden.
Roxy Dekker
Ver voor haar starttijd staat er al een horde fans klaar bij de Mainstage om internetsensatie Roxy Dekker met luid gejoel te ontvangen. Haar popliedjes zijn niemand van Gen Z en de generaties na hen ontgaan. Maar ook de nog onwetende festivalganger zal haar naam niet gauw vergeten. Een kwartier lang zwiert Roxy vrolijk glitterend over het podium en brullen honderden keeltjes elk woord mee. Ze weet precies wat haar fans willen en geeft het hen voluit. Ze straalt en glundert, en laat ons de druilerige ochtend meteen vergeten. Een kwartier lang is het zomervakantie, schijnt de zon, en lijkt school ineens heel ver weg. Het enige wat er nu nog mist is een zwembad met opblaasflamingo’s naast het podium. Volgend jaar misschien?