Geert & The Chiefs – Luckyness Town

Vlissingse band brengt debuut vol luchtige popmuziek

Gijs Kamphuis ,

Zanger Geert van Oorschot is van nature een singer/songwriter. Om zijn finaleplaats in de Kunstbendecompetitie wat meer kracht bij te zetten haalde hij twee vrienden over hem te begeleiden. Zie daar het begin van Geert & The Chiefs. Hun eerste cd is uit en heet ‘Luckyness Town’. Een vrolijk epistel vol hersenspinsels van Van Oorschot.

Dat Van Oorschot begin dit jaar zowel de Zeeuwse Kunstbende als Steenworp won en de publieksprijs ontving bij Hooi!koorts zegt twee dingen. Wat de Vlissinger doet, doet hij behoorlijk goed en Zeeland mist dus in dat soort competities bands of acts die echt opvallen of er muzikaal uitspringen. In het land der blinden is éénoog tenslotte koning. Geert en zijn Chiefs (die bestaan uit Jaimy Manuhutu op bas en Bart Kuijpers op drums) zijn namelijk niet echt bijzonder. Wel enthousiast en strak maar muzikaal totaal niet verrassend. Toch is ‘Luckyness Town’ een leuk album geworden. Waarom? Van Oorschot is heel gedreven en wil graag met zijn muziek groot worden, maar komt niet zo over.
De cd klinkt pretentieloos, losjes en nuchter. Alsof hij gemaakt is op een regenachtige zondagmiddag. Even tussen de ochtendkoffie en het bezoek van opa en oma door. En dat is toch knap. Dat we hier te maken hebben met drie jongens die volgens het nieuwe kabinet nog niet eens een biertje mogen bestellen, is ook een pré. 

 

Opener ‘Lost’ is het beste voorbeeld. Het is een nummer dat zo op Skyradio kan. Wie het hoort denkt: ‘Hé, een nieuwe single van Racoon. De zanger is zeker verkouden’. Leuk basloopje, prima ritme, geen diepgang dus niet teveel nadenken. Gewoon luchtige singer/songwriter pop.

 

Track 2, ‘Settle Down’, is van het zelfde laken een pak.  Een alleraardigst liedje over de liefde in de lente. Spannend wordt het nergens maar ineens merk ik dat ik heupwiegend de afwas sta te doen. Dus onbewust is het toch wel pakkend. In ‘Elevator’ wordt het wat meer funky. Van Oorschot zingt hierin ineens even laag. Daardoor wordt zijn stem wat krakerig. Hoger is zijn bereik veel overtuigender. Iets wat hij halverwege de song ook ontdekt al is het kwaad dan al geschied.  

Na de semi-ballade ‘Don’t Cry’ volgt het titelnummer dat begint als een ‘Sitting On The Doc Of The Bay’-liedje, vrolijk en iets afwijkend, maar dat niveau houdt de band niet vast waardoor dit eindigt zoals alle andere nummers op deze plaat. Dat is een beetje een gemiste kans. Sowieso lijkt de echte inspiratie vanaf hier een beetje op. ‘My State’, ‘Because Of You’ zijn vullers. De eerste van deze twee is zelfs zeurderig. Al is het nummer tekstueel dan wel weer het meest interessant. De mondharp in afsluiter ‘Special Day’ is wel leuk en zo eindigt het album toch positief, met een leuk klein liedje van een leuk klein bandje.
Van Oorschot en zijn kompanen zullen geen aardverschuiving veroorzaken en in de berg releases niet opvallen met deze acht nummers. Maar zoals de zanger het zelf ook zegt: “We zijn eigenlijk alweer beter geworden dan deze plaat.” En ze zijn nog maar ander half jaar echt muziek aan het maken. Dus alle reden om het werk van deze Walcherse band gewoon eens te beluisteren.

Veel plezier.  

PS: Dat Geert en zijn Chiefs echt gegroeid zijn is al te horen in hun nieuwe single 'Lonely Saterday'. Luister maar: