Waren de eerste drie albums nog vooral solo, met Crappydog Sure Ain’t Getting Any Younger werd het geluid van de band - pardon het cliché - eindelijk volwassen. Met een volledige bezetting deed de plaat het vooral live uitstekend, met blikvangers als een saxofoon, trompetten, klompen, contrabas en een zingende zaag. Crappydog lijkt dan ook gemaakt te zijn om op het podium of desnoods op straat te spelen. Het vijfde album Ain’t Got No Bone laat horen dat ze ook zonder publiek hun mannetje staan.

Ain’t Got No Bone gaat furieus van start met Crush: beukende, scheurende gitaarblues dat vooral door de drums menigeen zal doen mee stampen. Dat Crappydog hier niet is om aardig te zijn of om prachtige muziek te maken maken ze wel duidelijk bij aan het begin van het tweede nummer: een grommende hond haalt de aaibaarheidsfactor flink omlaag. Nee, dit is rauwe shit, rechtstreeks uit de Zeeuwse slik.

Pas bij het vierde nummer neemt Crappydog gas terug, met het weemoedige Memory. Het is een aangename kennismaking met de blazerssectie (twee trompetten en een bariton saxofoon), dat de band anders laat klinken dan de gemiddelde bluesband. Ook het in de eerste instantie kale Get Ready (dat even later als een brassband klinkt) geeft de luisteraar het idee dat er geen dertien-in-een-dozijn act op staat.

Getuige de soms niet altijd vrolijke teksten wil frontman Erik de muziek een bepaalde somberheid meegeven. Crappydog is echter op z’n sterkst als het tempo wat hoger ligt en er flink geswingd kan worden. Ik voorzie dan ook dat de ideale soundtrack voor een Zeeuwse roadmovie - Going Nowhere - op het podium een doorslaand succes gaat worden. Nee, de band doet haar naam hier opnieuw geen eer aan.

Met Ain’t Got No Bone bewijst Crappydog dat je geen grote sprongen voorwaarts hoeft te nemen om het vorige album te overtreffen. Meer gedreven dan ooit weten ze hier de geweldige live ervaring ook op plaat over te brengen. Met recht één van de meest ongedwongen bands van de provincie!