De zaal is broeierig warm als Francis Levoy en zijn band het podium betreden. Dit ook dankzij het aantal toeschouwers, dat de weg naar De Piek heeft weten te vinden. De Zeeuwse Francis Levoy is voor even het middelpunt in Vlissingen. Hoewel de band aardig aan de weg aan het timmeren is qua bekendheid en zelfs door het midwesten van Amerika heeft getoerd, heeft ze nog steeds de uitstraling van een Nederlandse amateurband. Gelukkig krijgen ze de tijd om dit met hun rootsmuziek goed te maken.

De combinatie van countryrock en blues, dat ergens op Bruce Springsteen moet lijken, komt nogal rommelig over. Hoewel de frontman enthousiast wordt bijgestaan door de gebroeders Verdoorn op gitaar, (versterkte) bluesharp en zelfs dwarsfluit, komt de muziek niet uit de verf. Ook als Francis de banjo erbij pakt, klinken de nummers van de albums Austin Streets en Hobos, Border Collies And Seven Children als een chaotisch tafereel. Dit is misschien ook wel te wijten aan het slechte geluid in de zaal, want geen enkel instrument lijkt op elkaar afgestemd.

Van chaos is geen sprake wanneer Eilen Jewell haar show begint, de laatste in Nederland van deze tour. Jewell heeft werkelijk een fantastische band om haar heen weten te vormen, waarin vooral en hoofdrol is weggelegd voor gitarist en freelance cowboy Jerry Miller (niet te verwarren met een andere Jerry Miller). Met zijn Eddie Cochran-achtige sleazy gitaarspel haalt hij de jaren 60 van Amerika naar het nietige Zeeland. Ook contrabassist Johnny Sciascia en drummer Jason Beek zijn overigens perfect op elkaar ingespeeld.

De band draait natuurlijk vooral om Eilen Jewell zelf. Haar muziek wordt inmiddels alom gewaardeerd en haar laatste album Sea Of Tears is het best verkopende rootsalbum in Amerika. Aan de knappe combinatie tussen country, blues, western swing en zelfs een vleugje jazz klopt dan ook alles. Moeiteloos worden roots- en jazzklassiekers in een nieuw jasje gestoken met originele arrangementen. Maar boven alles is de muziek erg aanstekelijk; het publiek kan dan ook moeilijk stil blijven staan. Ook de rustige nummers op het album krijgen op het podium veel swing mee.

Enig minpuntje van het optreden van Eilen Jewell kon de band zelf niet kwalijk genomen worden. Het geluid is wederom erbarmelijk slecht afgesteld. De stem staat te hard ten opzichte van de instrumenten, en de Spaanse gitaar van Jewell zelf wordt geheel ondergesneeuwd door een brij van geluiden. De liefhebbers luisteren er gelukkig door heen, want het applaus houdt pas op na twee toegiften.

Het is jammer om te zien dat dit soort muziek – afgaande op het publiek - vooral bij vijftigers in de smaak valt, want Eilen Jewell is een juweeltje om te koesteren. Voor alle leeftijden.