ROLR zorgt voor een nostalgische rock avond in Terneuzen ROLR zorgt voor een nostalgische rock avond in Terneuzen

In de Pit zit iedereen nog gezellig aan de bar een biertje te drinken. Logisch ook, want in de zaal is weinig te beleven en er wordt hard gewerkt om het podium klaar te maken voor de Raiders of the Lost Rock, afgekort ROLR. De relatief nieuwe rock coverband heeft in zijn korte bestaan al een zekere naam op weten te bouwen. Niet zo vreemd eigenlijk, want de meeste bandleden kennen we al van andere bands. Zanger Kees Moerland zong bijvoorbeeld al eerder in The Emmeroyts en Rebba The Loon en gitarist Dennis van der Wel kennen we vooral van de reggae/ska bands Taphareejl en de Boomstready Few. Stuk voor stuk gaat het hier om ervaren muzikanten die in het verleden hun sporen al verdiend hebben.

Ook vorige keren viel het me al op dat de vaste bezoekers van de Pit de bar als uitgangspositie lijken te nemen. Je kunt de muziek vanaf daar tenslotte ook prima horen. Als de muziek goed is wordt het drukker in de zaal en als het niet in de smaak valt blijft iedereen gewoon op z'n kruk zitten. Een zaal leeg spelen kan overal, maar het interessante hier is dat je de zaal dus juist vol kunt spelen als je het goed doet. Het wordt al snel duidelijk dat ROLR met dat laatste absoluut geen moeite heeft, want al bij het eerste nummer wordt het gelijk gezellig druk in de zaal. De aanwezige bezoekers kijken aangenaam verrast naar het podium alsof ze willen zeggen: “Hee dit is niet zomaar een coverbandje, dit is goeie shit!” En dat is het ook!

We horen onder andere nummers van Iron Maiden, Audioslave en Danko Jones voorbij komen, stuk voor stuk feilloos uitgevoerd. Technisch steekt alles prima in elkaar: de drums zijn strak en de gitaristen lijken  met het grootste gemak de lastigste rifs en solo's uit hun gitaar te trekken. De zanger probeert vanaf het eerste moment het publiek op alle mogelijke manieren te vermaken, zowel tijdens de nummers als tussen de nummers door, maar blijkt buiten een entertainer ook een uitstekende zanger te zijn wiens stem bovendien prima past bij de nummers die voorbij komen. Vooral de kopstem die zo kenmerkend is voor veel van die nummers komt prima uit de verf en is dan ook veelvuldig te horen.

De band zet 'Highway to hell' in en voor het podium wordt inmiddels enthousiast gedanst en gefeest. De bezoekers, die zich tot nu toe in het donkerste plekje van de zaal achter de geluidstechnicus leken te verschuilen, komen steeds meer naar voren en overal zie je mensen meeknikken of meezingen; sommige uit volle borst, andere wat meer ingetogen – maar het is in ieder geval duidelijk dat iedereen het prima naar zijn zin heeft. Het AC/DC feestje wordt verlengt met 'Whole lotta rosie' en daarna volgen nog wat nummers van andere bands, waaronder 'Paradise city' van Guns 'n Roses.

De band verdwijnt dan backstage maar wordt direct teruggeroepen door het enthousiaste publiek. In de toegift is onder andere nog 'Paranoid' van Black Sabbath te horen. Het feest is geslaagd en aan de bar is dan ook niemand meer te bekennen. ROLR is niet 'zomaar een coverbandje', maar een club ervaren muzikanten die weten hoe je een feestje moet bouwen. Het zou me dan ook niet verbazen als we deze naam het komende jaar regelmatig op de agenda's van de verschillende Zeeuwse festivals terug zouden zien komen. Op 20 November zijn ze in elk geval alvast weer te zien in Heartbreak Café in Goes.