Tommy Ebben, op 5 november staat hij in Desfinado in Middelburg voor een optreden. 3VOOR12/Zeeland vraagt zich af wat we kunnen verwachten. De Stentor (de provinciale krant uit Overijssel) was duidelijk over zijn optreden op de PopRonde in Zwolle, die noemde hem een van de hoogtepunten van de avond: "Het lukt Tommy Ebben om de chique Gelagkamer Hoogh om te toveren in een dampend honky-tonk hol. Zowel in het eigen werk als in het opzwepende Dead Flowers van de Stones komen rauwe blues en country samen."

Tommy Ebben is een zanger/gitarist die liedjes schrijft. Men pleegt mij daarom ook wel een 'singer-songwriter' te noemen. Dat mag natuurlijk, maar dan wel graag in de ouderwetse zin des woords: folk, blues, country en rock & roll.

 

Sinds mijn studententijd heb ik in allerlei bands gespeeld met verschillende stijlen: blues, pop, hardrock en reggae. Ik was altijd slechts leadgitarist en zong af en toe een tweede stem. Tot een paar jaar geleden. Ik ging mijn eigen liedjes zingen in de stijl van Bob Dylan en Neil Young; solo, met gitaar en mondharmonica. Dat sloeg op de een of andere manier veel beter aan dan alle bands waarin ik daarvoor speelde.

Op een avond na zo een solo-optreden kwam ik Maarten Rischen tegen. Dat was achteraf gezien een belangrijke ontmoeting. Hij stelde voor om wat songs op te nemen in zijn studio. Wat eigenlijk een demo met een handjevol songs moest worden, groeide uit tot een volwaardig album: Old Masters Painted These Moments. Vanaf toen begonnen dingen te rollen. Maarten is nu overigens een van mijn beste vrienden en toetsenist in mijn band The Small Town Villains.

 

Solo optreden heeft zijn voordelen. Het is minder gesjouw en het appelleert aan een romantisch idee; in je eentje met je gitaarkoffer in de hand de wijde wereld in... daar ben ik wel gevoelig voor. Dat kan echter niet op tegen de energie die er met de band los komt.

Spelen met mijn band geniet daarom ook zondermeer mijn voorkeur. Solo speel ik vooral de rustigere nummers. Met the Small Town Villains willen we vooral rocken en achterwerken laten schudden.

Ik prijs mezelf ontzettend gelukkig met mijn bandleden. Het zijn stuk voor stuk fantastische muzikanten. Daarnaast zijn het allemaal op zich zelf ook nog eens begaafde songwriters. Ik wil zeker niet te sentimenteel overkomen, maar ik voel me bevoorrecht dat ze zich steeds maar weer in de bandauto opvouwen en met mij van hot naar her trekken om het snot voor hun ogen te spelen...

 

Muzikaal gezien put ik het meest uit 'oude' (ik noem het liever 'tijdloze') muziek. De jaren '60 en '70 natuurlijk, maar ook oude folk en blues uit het begin van de twintigste eeuw. Het hoeft trouwens niet alleen maar stokoud te zijn hoor! Tegenwoordig wordt er ook veel fantastische muziek gemaakt. Wel moet het een rauw randje hebben en eerlijk zijn. Muzikaal ambachtschap heb ik hoog in het vaandel staan. Tekstueel ben ik vooral geïnteresseerd in de schaduwzijde van dingen en hou ik van een licht poëtische of eigenzinnige benadering.

 

Veel kilometers, lauwe tankstation-kroketten en slaaptekort. Vooral voor een band uit Groningen die meer dan tien boekingen heeft staan. Maar dat is het allemaal waard! Je krijgt er relatief veel publiciteit voor en je speelt door het hele land voor mensen die doorgaans wel echte 'liefhebbers' zijn. Ik zie het als een soort rite-de-passage voor de beginnende band: "Dus je wilt het maken in muziekland? Doe eerst maar eens de Popronde, en dan zien we wel verder...”

 

Reclamepraatjes over mezelf, daar ben ik niet zo goed in, dus dat moet het publiek vooral zelf beslissen.