Voodoo Rhythm Records staat al jaren bekend als hét alternatieve blueslabel dat een hoop originele bands weet voort te brengen. The Pussywarmers uit het Italiaans sprekende gedeelte van Zwitserland, is daar allerminst een uitzondering op. Zelf lijkt het viertal zich te schikken in de omschrijving “Little Freak Circus Orchestra”, maar qua instrumentbeheersing zijn ze zeker geen clowns te noemen. En wilde dieren zijn de zondagavond ook niet aanwezig in Kaffee ’t Hof. Hoewel enkelen in het publiek zich in al hun enthousiasme wel zo gaan gedragen.

De toer door Europa is er eentje om het nieuwste album My Pussy Belongs To Daddy te promoten. Deze titel, tezamen met de bijzondere hoes (waarop een naakte dame met een poes op schoot staat afgebeeld) en de gelijkgestemde poster heeft vele nieuwsgierigen naar Kaffee ’t Hof weten te trekken. Dit café mag inmiddels gerust de Nederlandse uitvalsbasis voor het duivelse alt.blues platenlabel Voodoo Rhythm genoemd worden.

Meteen bij het eerste nummer wordt duidelijk dat de vier heren volledig achter hun nieuwe werk staan. Met het zweet op het voorhoofd brengen ze vol overgave hun mix van punk en muziek die zijn oorsprong in de Balkan heeft. Maar er is meer. Veel meer. De verzameling instrumenten overstijgt die van een gemiddelde muziekschool: naast de gebruikelijke akoestische gitaar en drumstel is er een banjo, harmonium, contrabas, trombone, cornet, trompet, megafoon, sambaballen, accordeon, speelgoedpiano, zingende zaag en nog meer niet nader te identificeren gebruiksvoorwerpen.

Op het album mag het dan hier en daar wat rommelig klinken, live klinkt de band als een klok. Dankzij de swingende en opzwepende stemming van hun muziek ontstaat er dan ook al snel een feeststemming waarbij de voetjes van de vloer mogen, enkel onderbroken door een korte pauze van de band. Vooral de toewijding van de drummer Damiano – Dug voor intimi – valt op. Als tweede zanger schreeuwt, snikt, zucht het gilt hij de microfoon vol in vier talen (Engels, Frans, Duits en Italiaans). Daarnaast bedient hij zich van een intense techniek die menig metaldrummer van schrik de blokfluit laat oppakken.

De energie die de spelvreugde bij de bandleden oplevert, slaat geleidelijk over op het publiek. Het viertal geniet er zichtbaar van en frontman en zanger Fabio klimt zelfs nog even op de bar om nog meer applaus te halen. Na één toegift is het feest voorbij. The Pussywarmers hebben weer een stad veroverd, maar nu is het tijd om naar huis te gaan. Het is dan ook maar een doodgewone zondag.