Als afterparty na het optreden van Roken Is Dodelijk en Yuko op de avond ervoor, heeft De Spot een gezellige zondagmiddag geprogrammeerd. Bijkomen met een lekker soepje en broodje, begeleidt door rustieke singer-songwriter muziek, wie wil dat nou niet? Blijkbaar een heleboel mensen.

Een leuk initiatief van De Spot in Middelburg: een gratis toegankelijke zondagmiddag met rustige luistermuziek, waarbij de misschien wel uit de hand gelopen zaterdagavond weer goed gemaakt kan worden met een stevig soepje en broodje. Dit in het kader van een afterparty van de shows van Roken Is Dodelijk en Yuko van de vorige avond (hier besproken). Wanneer er dan ook nog artiesten uit Brooklyn en Italië staan geprogrammeerd,  zou je verwachten dat Walcheren – of dan in ieder geval Middelburg – dit niet links laat liggen. Maar nee. Het handjevol publiek dat wel aanwezig was stond zich bijna te schamen voor de spelende muzikanten, zo afgrijselijk stil was het in De Spot.

Zo om een uur of vier mag Comaneci op het podium plaatsnemen. In thuisland Italië speelt het drietal met een rijker scala aan instrumenten, maar vandaag is het alleen Francesca Amati op haar gitaar en met haar stem. Haar soms kinderlijke, soms schorre stemgeluid doet vooral denken aan Cat Power. De begeleiding stelt niet veel voor; meer dan twee akkoorden worden er niet aangeslagen. Toegegeven, bij vlagen is haar stem tenenkrommend en de muziek niet indrukwekkend, maar de eerlijkheid en liefde voor muziek straalt ervan af en dat is ook wat waard.

Liefde voor muziek is ook iets wat de eveneens uit Italië afkomstige Bob Corn (eigenlijk Tiziano Sgarbi) kenmerkt. Hij speelde eerder dit jaar ook al niet onverdienstelijk in De Spot. Zijn muziek verschilt qua stijl weinig van zijn voorgangster. Simpele, oprechte en Engelstalige singer-songwriter is wat vandaag de klok slaat. Wat Bob Corn toevoegt is zijn grappige kabouteruiterlijk en zijn schoppende voetjes terwijl hij op een stoel de gitaar bespeelt. Zijn album is overigens goed te pruimen, maar het optreden lijkt door zo’n lege zaal tamelijk vruchteloos.

De zon schijnt buiten blijkbaar nog steeds, want als het duo Callers uit Brooklyn, New York op het podium plaatsneemt blijft het publiek wederom achterwege. Of je daar iets mee mist, is natuurlijk een kwestie van smaak. Ontkennen van hun muzikale creativiteit wordt lastiger. De combinatie tussen de soulachtige stem van Sara Lucas en de ongebruikelijke spacey akkoorden op de gitaar van Ryan Seaton is op z’n mist opmerkelijk te noemen. Zwevende indie met een vleugje folk en country, afgetopt met een toefje experiment. De overigens heerlijke uiensoep was van een eenvoudiger recept.

Deze middag is alsof de toeschouwers op het podium staan. De muzikanten hebben vandaag lijdzaam naar de betonnen vloer moeten staren. Dat is zonde, want een actie als deze heeft absoluut potentieel. Muzikaal gezien hadden de artiesten op papier meer te bieden, maar ik kan goed begrijpen dat het enigszins aan inspiratie en enthousiasme ontbrak. Jammer. Het is te hopen dat dit soort initiatieven in de toekomst beter beloond worden.