Het festivalterrein van Rock Around The Bridge is dit jaar anders qua opzet; het benutte terrein is kleiner wat de gezelligheid ten goede moet komen. Echter heeft de nieuwe invulling ook zo zijn minpunten. Door het podium aan de andere zijde te plaatsen van waar het tot vorig jaar stond, kijk je gedurende een aantal uren van het festival tegen de zon in. Knijpen met de oogjes dus. Bovendien staat er in het midden van het terrein een lage paviljoen tent waar je tegenaan kijkt als je achterin staat. Los van de indeling was het grote minpunt van de dag het slechte geluid. Maar al met al mocht dit de pret niet drukken en werd het een fijne dag in Sas.

Het festival wordt geopend door de winnaar van Battle of the Bands: After Live. Dit trio zorgt met hun combinatie van punkrock en metal voor een stevig begin. Het is voor deze jonge muzikanten de eerste keer op zo'n groot podium en dat is toch wel een beetje wennen voor ze. Echter, bij het laatste nummer komen ze eindelijk los en wordt er hier en daar meegezongen door het publiek.

Na After Live is het aan El Dude om te laten zien wat ze waard zijn. En dat is best wat. Bij het eerste nummer is de toon gezet als drummer Bob als een waanzinnige zijn bekkens aan gort slaat. Wat volgt is een energieke show met vooral eigen nummers en  hier en daar een cover van Peter Pan Speedrock (en een stevige cover door de drummer van een nummer van CCR). We hebben hier te maken met een ouderwets potje rock ’n roll dat, gezien het aantal meeblèrende fans, behoorlijk aanslaat. Brullende zang, stevige gitaren en een goede interactie met het publiek kenmerken deze jonge honden. 

Na een lange soundcheck begint de Belgische band Motek te spelen. Vorig jaar is hun album ‘Port Sunshine’ uitgekomen. Deze postrockband brengt melodieuze, sfeervolle, voortslepende muziek waarbij er weinig tot niet gezongen wordt. Het derde nummer wat ze spelen bevat wel zang, maar het geluid staat slecht afgestemd waardoor er weinig enthousiasme is bij het publiek. De daaropvolgende nummers worden ook door het slechte geluid overschaduwd, waardoor deze band helaas niet tot zijn recht komt.

Vanderbuyst bestaat nog maar een jaar, maar het lijkt alsof ze al sinds de jaren ’80 samen spelen. Zo ziet het er uit en zo klinkt het ook. Leren jasjes, lange hare en blote bovenlijven zijn het kenmerk van deze band. Daarnaast valt vooral hun gedrevenheid op en hun technisch kunnen. Drummer Barry van Esbroek drumt als een bezetene en gitarist Willem Verbuyst smijt de ene dikke gitaarrif na de andere de festivalweide over. Ondersteund door de bas en zang van J.A. Jonkman staat hier een professionele band van rasmuzikanten. Ze winden de Zeeuwen dan ook moeiteloos om hun vingers.

Wat een idiote vertoning! Dat is het eerste wat in me opkomt als Dr. Phil Needs Help, na een irritante introductie door de presentator, het podium betreedt. Gehuld in knaloranje voetbaltenues met blauwe sokken en zwarte pruiken komt de vierkoppige band het publiek onder ogen. Aangezien ze zelf uit Sas van Gent komen, moeten ze extra hun best doen! En dat doen ze ook met hun stevige punkrock over de zin en onzin van het leven, met liedjes over alles tussen bejaarden en het Songfestival en met een potje sjoelen met El Dude. Hun flinke schare fans brult het allemaal lekker mee en zo moet ik mijn mening bijstellen: dit is een prima vertoning!

De volgend band stond in 2007 ook al op Rock around the Bridge: La Ventura. Deze band is flink aan de weg aan het timmeren. Sinds hun vorige optreden op RATB is het debuutalbum ‘A New Beginning’ uitgekomen en komende zomer staat er een tour door Duitsland gepland. Vorige week speelden ze nog in de PIT in Terneuzen en ook nu zit de sfeer er goed in bij de Zeeuwse gothic-metal band. Het publiek reageert enthousiast op de charismatische, passievolle stem van zangeres Carla Douw. De stevige gitaarrifs in combinatie met harde drums zorgen voor een overtuigende metal-sound. Eerlijk is eerlijk, deze band komt op een groter podium in de open lucht veel krachtiger over dan in een kleine zaal.

Wil je een goed feestje, dan moet je een ska-band laten komen. Die staat er vanavond dan ook in de vorm van De Bazzookas: teksten en zang door de zanger van Van Katoen, muzikaal verzorgd door The Palookas. Vanaf de start pompt de band knoeiharde, strak gespeelde ska door Sas van Gent. Het publiek is direct in voor het feest en springt, zingt, crowdsurft en doet de polonaise. Strandballen vliegen door de lucht en bandleden vliegen over het podium. De hele festivalweide stuitert van voor tot achter, precies zoals de bedoeling was. Dat moeten The Levellers nog maar even zien te overtreffen!

Afsluiter van de avond is The Levellers. Deze Britse band uit Brighton bestaat al zo'n 20 jaar. Voor ons staat een nog steeds energieke band die typische folkrock afwisselt met punkrock. De viool, bespeeld door Jon Sevink, voorziet alle nummers van het typische Levellers geluid. De afwisseling van instrumenten (o.a. akoestische en elektrische gitaar, mandoline, banjo en mondharmonica), de diversiteit van de nummers en de enorme bevlogenheid van de band, maken The Levellers The Levellers. Het optreden is een mix van oude en nieuwe nummers. De nieuwere nummers komen van hun laatste album ‘Letters From The Underground’ welke vorig jaar is uitgekomen. Het zijn toch vooral de oude nummers die goed in het gehoor liggen bij het publiek; er wordt vrolijk en uitgelaten gedanst en meegezongen. Halverwege de show wordt het lijflied van The Levellers gespeeld: ‘One Way’. “There's only way of life and that's your own” klinkt uit bijna alle kelen. Als laatste toegift wordt het nummer ‘Liberty’ gespeeld, ook zo'n gouwe ouwe. Het publiek zingt nog éénmaal uit volle borst mee en dan is het optreden van de Levellers toch echt afgelopen. Ondanks het wat korte optreden en het (weer) af en toe falende geluid weten The Levellers nog steeds het publiek te raken! Na The Levellers volgt er een afterparty, maar voor de meesten is het zo genoeg geweest. We houden mooie (muziek)herinneringen over aan Rock around The Bridge 2009!