Op het affiche van de zaterdagavond in de Spot prijken twee veelbelovende namen. De blikvanger is een uit Lille, Frankrijk afkomstig zestal met de spitsvondige naam Roken Is Dodelijk. Frappant is ook dat bij aankomst het grootste deel van deze band buiten staat te paffen. Gevaren zijn er om opgezocht te worden, lijken ze te denken. Het voorprogramma is in handen van de Belgische band Yuko, die de gevaren meer opzoekt in de muziek zelf, met veel vindingrijke instrumenten en geluiden.

Echt heel veel publiek is er niet op afgekomen. Het lijkt erop dat het mooie weer toch nog wat potentiële bezoekers op de terrassen houdt. Het concert begint dan ook iets later dan gepland. De jonge formatie Yuko mag aftrappen en doet dat niet onverdienstelijk. Drummer Karen Willems begint met paukenstokken op de snaren van een akoestisch gitaar te slaan terwijl zanger / gitarist Kristof Deneijs met zijn gitaar op zijn schoot de erfenis van Nirvana en Radiohead hoog houdt. Pas als Karen ook echt het drumstel ter hand neemt blijkt Yuko een enorm talent te bezitten voor opbouwende postrock. Langzaam wordt er naar een climax toegewerkt, zonder in clichés te vervallen. Dat komt vooral door de andere bandleden gehanteerde onorthodoxe instrumenten. Een koffiemaler bijvoorbeeld had ik nog nooit eerder op het podium gezien. Een zaag, beetje speelgoed, plastic pijpjes; het wordt niet geschuwd. De intense uitbarstingen van gitaar- en drumgeweld doet naar meer verlangen, maar de geluidsafstelling doet de instrumenten een beetje op de achtergrond verdwijnen ten opzichte van het stemgeluid van Kristof. En dat is een minpuntje van een verder uitstekend en fascinerend optreden.

Roken kan allerlei ernstige ziekten veroorzaken, dus dat kan je maar beter serieus nemen. De Fransen van Roken Is Dodelijk lijken er anders over te denken. De zanger kondigt de band aan met “we are from The Netherlands”. Het is de start van een rommelige en gezapige set. Wederom is het geluid (in ieder geval vooraan) niet goed. De vrolijke en melancholische folkpop komt niet naar voren zoals het zou horen. Het lijkt heel even te verbeteren als de toetseniste achter het drumstel plaatsneemt, maar die gedachte maakt alweer snel plaats voor een gevoel van afkeur. Zanger Fonzie komt op het podium te geforceerd over met zijn bewegingen en interpretatie van Thom Yorke. Zelfs als iedereen met zijn sleutels loopt te rammelen als extra instrument komt dat toch een stuk minder spontaan over als de originele geluiden bij voorprogramma Yuko. Wanneer er enkele bandleden van Yuko op extravagante instrumenten nog mee komen doen kan dat ook het optreden niet redden.

Van een omschrijving als “de energie van Arcade Fire gecombineerd met de spontaniteit van The Shins” had ik toch meer verwacht. En dat terwijl ze op de muzieksite La Blogotheque juist zo ongedwongen overkomen, hun liedjes spelend in de metro van Lille. Roken Is Dodelijk is eigenlijk een zeer middelmatige indiepopband die zich niet weet te onderscheiden, noch te boeien. Nee, Roken is vanavond dodelijk saai.