Geen Sinterklaas en zwarte pieten bij Porgy & Bess, maar de 5-koppige blues formatie Hokie Joint zorgt voor een geweldig goed begin van het Sinterklaasweekend. Een charismatische zanger, een beestachtig goede harmonicaspeler, aanstekelijke drums, een vlijmscherpe gitarist en een melodieuze bassist spelen de sterren van de (blues)hemel.

Geen Sinterklaas te zien bij rauwe, ruige blues avond in Porgy & Bess

Hokie Joint is een vrij nieuwe blues band uit Colchester (UK), opgericht in 2007. Deze 5-koppige formatie bestaat uit zanger Jojo Burgess, harmonicaspeler Giles King, gitarist Joel Fisk, drummer Stephen Cutmore en bassist Fergie Fulton. Hun debuutalbum “The Way It Goes…Sometimes” verscheen in november 2008 op het Nederlandse Cool Buzz label. Ze spelen rauwe blues met een eigentijdse, verfrissende sound of zoals ze het zelf op hun website zo mooi zeggen: “Taking the Blues to the Masses”. Vanavond staan ze niet als voorprogramma van Ian Siegal te spelen, maar mogen ze het helemaal alleen doen op de bühne van Porgy & Bess. Al snel wordt duidelijk dat dit geen enkel probleem is voor dit stel puike Britse artiesten. Het openingsnummer “Apologise, It’s Not My Problem” zet de toon voor de rest van de avond. Dit is blues zoals blues hoort te zijn. De band gaat er voor de volle 100% procent tegenaan en laat alle hoeken van de blues zien. Aan de ene kant akoestische, ingetogen nummers maar aan de andere kant ook stevige, rockende, dansbare blues nummers. De act van de charismatische zanger Jojo is apart, opvallend, intrigerend en op sommige momenten zelfs komisch door de grapjes en verhaallijnen tussen de nummers door. Met zijn hartverscheurende, rauwe stem weet hij het publiek volledig stil te krijgen tijdens “Jackie Boy”, één van hun nieuwe nummers. Of zoals Jojo het nummer aankondigt: “you don’t know us anyway, so every song is new to you, I guess”. De zang wordt rijkelijk aangevuld met de beestachtig goede harmonicaspeler Giles en het afwisselende elektrische gitaar en slide-gitaarspel van Joel. Laatstgenoemde is duidelijk beïnvloedt door Eric Clapton. Drummer Stephen, die wel een beetje op Keith Richards lijkt, zorgt dat de trein blijft rijden en basgitarist Fergie doet zeker niet onder voor de rest met zijn 35 jaar baswerk in de Britse muziekwereld. Als afsluiter spelen ze de titelsong van hun CD “The Way It Goes…Sometimes”, maar dan in een langere versie met een vuige slide-gitaar solo van Joel. Waarom trekt zanger Jojo zijn jasje uit als dit het laatste nummer is?.... Precies! Er volgt nog een toegift van enkele nummers wat af en toe weg heeft van een ware jamsessie op het podium waarbij de spelers één voor één nogmaals het beste naar boven halen. Er rolt zelfs een traantje over de wangen van harmonicaspeler Giles wanneer hij voor de laatste keer de mondharmonica aan zijn lippen zet voor een verbluffende, alles overtreffende solo. Laat pakjesavond maar zitten, geen enkel cadeau kan op tegen zo’n blues performance!