The Flying Tygers
Een langharige man kruipt met een ouderwets grote telefoon tegen zijn hoofd geklemt over het podium. Dit is Eric Geevers: zanger, organist en gitarist van The Flying Tygers. Hij schijnt al ruim twintig jaar niks anders te doen. De telefoon die hij vasthoudt, doet dienst als microfoon en bungelt aan een lang gekrult snoer. Fans staan dicht bij het podium, zodat ze niks missen van deze garagerockband. Anderen kijken met gemengde gevoelens toe. “Als hij maar niet naar mij toe komt met die microfoon”, fluistert een meisje met podiumvrees. Ze verstopt zich snel achter een paar vrienden. Vanaf het podium glijden slierten rook de zaal van de Spot in. De vierkoppige band gaat helemaal op in hun muziek. Om de volgende band in te luiden spelen ze een cover: The Madd Are Pretty Quick. Vanaf de zijlijn staat de Rotterdamse hoofdact geamuseerd toe te kijken. Zo kan het dus ook.
Sixties sound van The Madd
Na een hoop geschuif op het podium met instrumenten, geluidsboxen en microfoonstandaards is het tijd voor een strak en melodieus jaren zestig geluid. Hoewel, geheel strak verloopt het eerste nummer van The Madd niet. “Ken je dat geluid wat een cd-speler maakt die overslaat?”, vraagt zanger Dave von Raven aan het publiek. Stoere mannen roepen dat hij ‘niet moet zeiken en spelen’. Jonge meisjes staan giechelend voor aan het podium te trappelen van ongeduld tot hij verder vertelt. Dave: “Nou, dat gaat ongeveer zo: Ta-ta-ta-ta taaaa. En dat hoor ik dus de hele tijd in mijn oor.” Terwijl de zanger een paar minuten volpraat, doet de geluidsman zijn werk. Dan kunnen de heren eindelijk verder spelen.
Opgefokte nummers
Het publiek springt en zingt uit volle borst mee wanneer de band het bekende Jump Now ten gehore brengt. Het is één van de weinige nummers van Ongeneeslijk Beat, het eerste album, dat gespeeld wordt. De nadruk ligt deze avond vooral op het nieuwe werk. Dave: “Op ons eerste album stonden allemaal oude nummers die het gros van de mensen nog nooit gehoord heeft. Jump Now is bijvoorbeeld een heel langzaam nummer die we opgefokt hebben.” In tegenstelling tot het eerste album hebben de mannen dit keer de tijd genomen om de nummers op te nemen en er zelf een paar te schrijven. “The Madd Are Pretty Quick is wat mooier geworden”, vertelt Dave. “Het is wat gelaagder. We hebben met een strijkkwartet en een blazerssectie samengewerkt. Er is meer over nagedacht.”
We’re pretty quick as a matter of fact!
Op het podium zijn de violen helaas niet aanwezig, maar gelukkig zijn achter in de zaal cd’s en lp’s te koop. Na het optreden staan Dave von Raven (zang/gitaar), Slammin’ Marty Graveyard (drums), De Schuinmarcheerder (orgel) en Richard Bouquet (bas) achter de kassa. Uitgerust met de nieuwe lp en cd, twee singles en een berg stickers verlaten we de Spot. Vanaf Middelburg knallen de nieuwe nummers over het asfalt van de A58. We’re pretty quick as a matter of fact!