Brogum, een zaal voor veel bands niet onbekend. Het zaaltje aan een dijk in Zierikzee heeft al vele bekende namen weten te boeken maar af en toe is er ook ruimte voor Zeeuws geluid. Zo ook op Local Underground dat dit jaar voor de 9ekeer plaats heeft gevonden in Brogum. Het is een platform waar de Zeeuwse rockscene samenkomt om te spelen en te luisteren en hun sinterklaasavond eens anders te besteden dan thuis gourmettend met de familie.
De zaal is om half 9 open en binnen staat een man of vijf aan de bar een drankje te doen, de geluidsman zet alles klaar, er worden een aantal gekantelde kruizen het podium op gehesen en er wordt een laatste soundcheck gedaan. Er strompelt nog een man of tien binnen, vooral familie en vrienden. Dan begint de Zierikzeese blackmetal band Semiazas te spelen. Een heftige opening van koorzang uit de synthesizer van de in het zwart geklede, met punten bedekte zanger vult de zaal gevolgd door een brul van het geschminkte bandlid. De muziek is technisch erg goed, het geluid is goed op elkaar afgestemd en er is duidelijk te horen dat de vier gasten er tijd in hebben gestoken. Wel is de podiumpresentatie gebrekkig. Ze staan veelal stil op het podium naar beneden te kijken. De presentatie zakt al helemaal in wanneer de zanger het 2e nummer aankondigt. Zijn brullende stem maakt plaats voor een braaf schooljongensstemmetje wat de opgebouwde duistere sfeer doet inzakken. De zaal lijkt tevreden, jammer genoeg wordt het publiek niet meegesleept.
Er wordt een kwartier gepauzeerd voor het opbouwen van de 2e band genaamd Skybicycle, langzaam maar zeker komt er ook meer publiek binnengestroomt. De Schouwse band bestaat uit kerels met wat meer ervaring wat optreden betreft en dit hoor je goed terug. Het is nog strakker dan de vorige band en ze hebben al iets meer showgehalte, er wordt hier en daar wat bewogen en meegedeind op de eigen muziek. De Pink Floyd achtige rock en psychedelische geluiden klinken alsof ze rechtstreeks uit de jaren 70 zijn getrokken, ook bevat het heerlijke tokkels die weer doen denken aan modernere bands in het genre zoals Porcupine Tree. Toch weten ze het publiek niet volledig op de hand te krijgen terwijl de zaal al aardig vol is.
Wederom een kwartier pauze en de jongens van het uit Zierikzee en omgeving afkomstige Legija betreden het podium. Heel plots beginnen ze al te spelen maar dat bleek toch de soundcheck te zijn, deze korte maar hevige introductie bereidt ons wel al even voor op wat er gaat komen. Harde metal zowals we dat verwachten. Nu toch echt aan het spelen gaat de kop eraf. Harde gitaarriffs van links stevige bas van rechts een een diepe grunt centraal. Er wordt bewogen, de energie moest er een keer uit komen deze avond. Er ontstaat een pit in het midden van de zaal en de muzikanten lijken er zin in te hebben. Woeste ruige koppen zijn altijd goed op de werkvloer van een metalband en die zien we dan ook genoeg. Een flinke drumfill geeft de vocalist een moment om contact te zoeken met het publiek wat daar erg leuk op in gaat. Het enige wat hier nog aan ontbreekt zijn een paar strakke solo’s van de gitarist, verder ontbreekt het muziektechnisch erg weinig en doet het denken aan tijden van klassieke hardcore metal.
De laatste band komt uit de omgeving van Rotterdam maar de bandleden zijn zeker ook bekend met Zeeland. Black Canvas is de afsluiter van de avond en ook een publiekstrekker. Dat het rasmuzikanten zijn is meteen te horen. Er is geen slagje uit de maat te vinden en alles is perfect gestemd en op de juiste toon en sterkte. De zaal hobbelt een beetje op en neer zoals hoort bij deze eigen vorm van rock. Een aantal covers doet de band goed aangezien het publiek over het algemeen niet bekend is met de eigen muziek van de bands. Een domper op de avond is wel de Michael Jackson cover. Erg goed uit gevoerd, de techniek is niets mis mee maar het is verre van origineel, een groot deel van het publiek kakt op dat moment ook een beetje in en verdwijnt naar het achterste deel van de zaal. Het bandje is een muzikale bom, alles lijkt in perfecte staat op je af te komen. Wel is de show behoorlijk statisch, de muzikanten kijken naar hun instrumenten en de zangeres kijkt alsof het zondagochtend is. Wat show betreft kunnen deze muzikanten nog een hoop leren.
Local Underground is een aardige avond uit zoals we gewend zijn van Brogum. De bands kunnen wat podium presentatie betreft nog het een en ander leren, over het algemeen stralen ze weinig uit en alleen Legija weet de zaal echt op gang te krijgen en door de chaos een sfeer te creeeren die we toch wel show mogen noemen. Een enkele muzikant springt er wel eens uit maar meer dan wel eens dan ook echt niet. De zaal druipt langzaam leeg, mensen gaan naar huis of naar het café, een goede 10 minuten lopen vanaf Brogum. In ieder geval even rust aan de oren, wat wel nodig is. Na Local ben ik voorlopig wel verzadigd en menig metalhead zal er op zijn minst de week wel mee doorkomen. Voor hen is het gelukkig niet de laatste keer dat Brogum een avondje beukmeuk organiseert.