Deafheaven brengt De Helling ware black metal-verheffing Deafheaven brengt De Helling ware black metal-verheffing

Bij eerste band van de avond, het ons welbekende Ontaard, denk je haast dat de geluidstechnici van De Helling de volumeknop net een tik verder hebben opengedraaid, want de band klinkt retehard. Slepende lage noten bulderen door de zaal heen, met hoge melodieuze gitaren die door de zwaarte heen snijden. Zangeres Shira van der Wouden klimt het ene moment een verhoging op om het, met een stem die door merg en been gaat, uit te blèhren, om vervolgens als de instrumentatie zich meer uitstrekt en het volume omlaag gaat spoken word-achtige teksten op te dragen. Dat spel tussen zwaarte en dichtheid, en contrasterende atmosferische passages vormt al gauw de rode draad van de avond.

Zo ook bij tweede act, de Franse post-hardcoreband Birds in Row, die met hun experimentele punk het energieniveau omhoog laten schieten. Het is een fantastische band om live te zien. Door hoe ze nummers van hun geweldige album Gris Klein aan elkaar rijgen – zoals de maximalistische overgang tussen ‘Noah’ en ‘Cathedrals’ – en hun setlist over het publiek heen laten golven. Tijdens de nummers staat zanger/gitarist Bart Hirigoyen haast om zijn microfoonstandaard gewikkeld, terwijl hij gepassioneerd en geëmotioneerd zijn teksten uit z’n tenen perst.

De laatste show van de tour, met een zieke zanger wiens stem op het punt staat het te begeven – het draagt allemaal bij dat je als toeschouwer overtuigd raakt dat opgeven geen optie is. De passie spat van het optreden af, met bandleden die ritmisch op hun muziek meespringen. Het is muziek die je bij je lurven vat, en wederom een stap verder zet door atmosferische passages tussen de herrie door te vlechten. Met shoegaze-achtige gitaarwalmen die een geweldige opmaat naar de hoofdact vormen.

Deafheaven is zo’n band waarvan je iets in de zaal voelt veranderen zodra ze het podium opkomen. De anticipatie is dan ook hoog, want na wat kwakkelende albums bracht Deafheaven met Lonely People With Power een van de absolute metal hoogtepunten van het jaar uit. Tot ons geluk vormt dat album - met een paar bijzondere uitzonderingen - dan ook de setlist van de avond. De band opent de set met ‘Doberman’, ware verheven black metal die live ongelofelijk dik klinkt (al had de stem van George Clarke wel een tik harder gemogen). Het extatische ‘Magnolia’ dat daarop volgt is er één met gitaarriffs om je vingers bij af te likken, net als het later gespeelde ‘Revelator’. Ze krassen door elkaar heen terwijl Clarke met zijn maniakale podiumenergie als een ware volksmenner het publiek ophitst.

En misschien wist je het tot voor kort niet, maar black metal is absoluut muziek om als publiek op mee te springen, want dat is waar Clarke keer op keer toe uitnodigt, met effect. Dan zet de band opeens het titelnummer van hun klassieker Sunbather in. Een album waar al veel(ste veel) over geschreven is, maar voor ondergetekende toch wel een vormend moment was toen het uitkwam. Meerdere kippenvelmomenten blijven dan ook niet uit. Terwijl het zweet van zijn gezicht druipt, buigt Clarke over het smullende publiek heen dat uit volle borst meezingt.

Door zo’n ouder nummer naast hun nieuwe werk te leggen wordt ook duidelijk hoe de band zich heeft ontwikkeld. Die ruimtelijke aspecten van hun muziek – waar tremelogitaren en blastbeats opeens plaatsmaken voor shoegaze-achtig gitaargetokkel – zijn inmiddels nog nauwer in hun muziek geïntegreerd geraakt. Een nummer als ‘Heathen’ begint zelfs met cleane vocals en uitgestrekte gitaren, die langzaam tot ontknoping komen in een intense black metal-climax. Als een van de laatste nummers volgt publieksfavoriet ‘Dream House’, het openingsnummer van Sunbather, waarbij Clarke geregeld zijn microfoon het publiek insteekt en het uitkrijsen van zijn teksten aan hun overlaat. Een nummer dat een soort ongrijpbare, overweldigende schoonheid in black metal heeft weten te injecteren.

Bij de intense momenten die de band tijdens hun set teweeg brengt is er één woord dat steeds op blijft komen: extatisch. Zowel de muziek, als het publiek dat tijdens het optreden keer op keer euforisch hun handen in de lucht blijft slingeren. Zo toont Deafheaven zich als een band van wereldklasse, die in de knusse zaal van De Helling een show geeft die lang zal bijblijven.