Afscheid van dB’s in het CAB-gebouw

Lisanne: “De ziel van dB’s zit vooral in de mensen: het personeel, de repeterende bands en het concertpubliek. Die verhuizen mee. Juist daarom heb ik het CAB-gebouw gefotografeerd zónder de mensen, waarbij ik me vooral heb gericht op allerlei kleine tafereeltjes waar het verstrijken van de tijd zichtbaar is, zowel voor als achter de schermen. Van de biertaps tot Studio Moskou en van de donkere kelder tot de backstage wc. Hier zie je wat in twintig jaar is ontstaan, zoiets moeten we in het nieuwe pand weer opbouwen.”

Tesse: “Een formele tekst bij het sluiten van een plek als dB’s, dat past niet. Het afscheid nemen van het oude CAB-gebouw betekent een afscheid van de plek die maar liefst 20 jaar death metal draaide in het café, die (wellicht  juist daarom) de liefste mensen aantrok. 

Ik schreef een tekst die je zelf kunt afpellen, de lagen afhankelijk van het gevoel van verbinding met het gebouw. Het was al snel duidelijk: dB’s draait om de mensen die er kwamen, zij maakten het. Het gedicht is gebaseerd op verhalen van hen die er vaak waren. Hopelijk komt het zo dichter bij een afscheids- en welkomstbrief voor het oude en nieuwe gebouw. Daarnaast is het gedicht geïnspireerd op de kleine briefjes, typerende plekken en sfeer die Lisanne zo mooi vastlegde.”

vraag: is er een dB’s wc in de hemel? 
het is niet hetzelfde: geen leven, de stickers zijn verdwenen 
het mist de mensen, een verleden

blijf spelen
death metal, okergeel en ook de tegels
bezaaid met plaatjes, prikken gaten
op de stoelen waar we zaten, bier dronken
het is niet verlaten als je niemand achterlaat

door klapperende klapperdeuren
naar krappe backstage en niet zo zeuren 
lang haar stug graaien in een lege kom
de zaal terug draaien rond en rond en andersom
mok achter mok vaasje de chaos en dan toch 

het is er
           lege fusten, nieuw geluk en
           bouwen, verhuizingen
een volgorde van de dingen

           nieuwe tegels, rauwe randjes (ze glanzen)
           de kansen om te plakken, alles even op te pakken
           aan te raken voor een eerste keer en heel veel daarna

           in precies genoeg zooi
           graai je naar koekjes in opnieuw gevulde bakken
                                blijft af van volle bierkratten
                                           plakt belangrijke boodschappen
                                                     wijst in alle richtingen 
                                           glimmende bestickeringen

het is er
een volgorde van de dingen
doei is niet het einde

het is er 2x
het hart is niet te klein je
hebt de rest als geschiedenis
belooft elkaar, precies

genoeg te missen
totdat het er weer is