Ruim twee jaar geleden zaten van Achthoven en Heyboer middenin de tour van hun eerste gezamenlijke album This is not our Universe. Daar werd door de uitbraak van het coronavirus abrupt een einde aan gemaakt. “Dat was heel gek. We zaten in een lekkere flow en opeens is dat over”, weet Heyboer nog goed. Het duurde toen even voordat ze konden nadenken over iets nieuws, maar na verloop van tijd werd de knop omgezet en gingen de twee weer muziek maken.
Stilte
De eerste stapjes van het album werden gezet in de slaapkamer, gehuld in een badjas en op kilometers afstand van elkaar. “Door de strenge lockdownregels mochten we niet bij elkaar komen. We maakten individueel van elkaar liedjes en stuurden dat dan naar elkaar op”, vertelt Heyboer over die tijd. Van Achthoven herinnert zich van die periode vooral nog de stilte om zijn huis heen: “Ik woon in een omgeving waar het door de drukke stadsring en overkomende vliegtuigen normaal gesproken nooit stil is, maar toen dus wel. Het was zo stil dat je allerlei andere geluiden kon horen. Die geluiden heb ik opgenomen met mijn soundrecorder en zitten overal in het album verwerkt. Luister je bijvoorbeeld naar de intro van ‘Rebirth’, dan hoor je de vogels in mijn achtertuin fluiten”. Het typeert de creativiteit van de twee.