Alles bijna weer bij het oude op Ramblin’ Roots Alles bijna weer bij het oude op Ramblin’ Roots

Maar zolang de muziek speelt, kun je dat allemaal vergeten. En er valt op  Ramblin’ Roots genoeg te genieten. Bijvoorbeeld van de blue-eyed soul van de Britse Jo Harman, gekleed in ruimvallende tuinbroek, die een geweldige stem paart aan een presentatie vol zelfspot die doet denken aan haar landgenote Adele. Vanessa Peters heeft juist een schuchtere voordracht die af ten toe wordt overstemd door haar begeleiders The Electrofonics, maar met haar innemende persoonlijkheid weet de Amerikaanse de sympathie en de aandacht van het publiek in Cloud Nine te winnen. 

We zullen nooit weten hoe Rhiannon Giddens en Francesco Turrissi zaterdag op het podium van de Grote Zaal zouden hebben geklonken. Maar dat de Dayna Kurtz een waardig vervanger is, wordt bij de eerste noten al duidelijk. Het optreden van de Amerikaanse is een eerste hoogtepunt van het festival. Begeleid door Robert Mache op diverse snaarinstrumenten en achtergrondzang krijgt Kurtz het publiek met haar krachtige stem moeiteloos in haar ban. Haar liedjes verraden de invloed van onder meer Tom Waits, een indruk die wordt versterkt door het goudbruine vocht waarmee de zangeres tussen de liedjes door even haar keel smeert. Daarbij vergeleken voegen de Britse bluesman Ian Siegal en singer-songwriters Joana Serrat (Spanje), Arlan Feiles en Diana Jones (beiden VS) weinig verrassends aan hun genres toe, al maakt de laatste indruk met een reeks doorvoelde folkliedjes over het lot van de vluchtelingen aan de Mexicaans-Amerikaanse grens. 

De Lage Landen zijn op deze Ramblin’ Roots-editie goed vertegenwoordigd. Nina Lynn, afkomstig uit Woerden, debuteerde dit jaar met het album Hummingbird en is duidelijk verguld om in Cloud Nine te staan. Als ze de ergste nervositeit heeft weggelachen en weggezongen zet ze met haar drie begeleiders een afwisselende set neer, waarbij Lynn vooral in de ballads haar klasse kan tonen. Het optreden van de Vlaamse formatie The Calicos heeft vanwege technische problemen ook geen gemakkelijke start. Maar eenmaal op gang gekomen staat hun muziek als een huis. De theatrale, uitgesponnen nummers van de band lijken op dit Americana-festival echter niet helemaal op hun plaats. Dawn Brothers uit Rotterdam blijven dichter bij de roots. Het viertal wordt – vermoedelijk omdat ze alle vier een baard én een goede stem hebben – wel vergeleken met The Band, maar de vergelijking met de aartsvaders van de Americana klopt verder niet echt. The Dawn Brothers maken melodieuze rootspop die in het verlengde ligt van Tim Knol, aangelengd met een scheutje blues en rock. Als hun podiumpresentatie het hoge niveau van hun muziek gaat benaderen, ligt er voor de Rotterdammers nog veel moois in het verschiet. 

 Ramblin’ Roots wordt fantastisch afgesloten door de derde Nederlandse act, de Leif de Leeuw Band. De Leeuw, qua gezichtsbeharing wedijverend met de mannen van ZZ Top, is al meermalen uitgeroepen tot ’s lands beste gitarist en laat hier horen waarom. Waanzinnig hoe hij halverwege de set in zijn eentje met een korte jazzy bluestrack het publiek uit zijn hand laat eten. Maar ook de rest van de zeskoppige band, compleet met twee drummers, mag er zijn. Het repertoire van de bluesrockers is niet superorigineel, maar met puur spelplezier en kwaliteit zetten ze de Grote Zaal in vuur en vlam.

Met de editie van 2021 maakt  Ramblin’ Roots een voorzichtige comeback na het verloren jaar 2020. Ondanks de blijdschap over de terugkeer van live-muziek hangt er nog wel een schaduw van corona over het festival. Maar de gevarieerde line-up laat ook zien dat je niet per se grote namen uit de VS hoeft te hebben voor een interessant programma - én dat de toekomst van de Nederlandse Americana er op dit moment goed uitziet.