Joram Tornij is zeker geen nieuwkomer in de muziekwereld. Hij was jarenlang de zanger van de Utrechtse band Most Unpleasant Men, makers van energieke, door synthesizers aangedreven popnummers. Maar na het uiteengaan van de band is Tornij een nieuwe weg in geslagen: hij heeft elektronica verwisseld voor een akoestische gitaar en treedt op als soloartiest onder het pseudoniem Squirrel.

Oorspronkelijk komt de naam van een oude jeugdherinnering; toen Joram twee jaar oud was, reed zijn vader ooit per ongeluk een eekhoorn dood. In het werk van Squirrel zijn invloeden te horen van moderne singer-songwriters, maar ook van klassieke folk-artiesten. Zijn favorieten zijn naar eigen zeggen Leonard Cohen, J.J. Cale, Neil Young en Wilco. 

De single die vandaag uitkomt, is een voorproefje voor de debuutplaat Quiet Life, die in september 2020 verschijnt. ‘Dreaming’ is een kalm, zachtaardig nummer met een melancholisch thema. Squirrel zingt hierop samen met Janna Lagerström en Jacob van de Water, begeleid door een akoestische gitaar en een feeëriek tingelende xylofoon. Hun warme zangstemmen vertellen over dromen, de zee, het strand, ontwaken en er dan achter komen dat je verlaten wordt. “Afscheid was een terugkerend thema in mijn leven in de tijd dat ik aan deze nummers werkte”, vertelt Tornij. Zijn soloproject begon in de periode na het uiteen gaan van zijn band, waarna ook nog zijn relatie stukliep. Hoewel hij eerst werk buiten de muziekwereld ging doen, kwam hij erachter dat het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Hij pakte de gitaar weer op en begon de gebeurtenissen via muziek te verwerken. Het resultaat daarvan is uitgegroeid tot de plaat Quiet Life. “Ik hou van die jaren zeventig platen waarop de nummers een eenheid vormen, dat je kan horen dat het in één sessie is opgenomen. En hoewel het materiaal van mijn album dat niet is, is het toch gelukt om het zo te laten klinken.”

© Lisanne Lentink

De videoclip voor ‘Dreaming’ is even eenvoudig als aandoenlijk: de beelden uit het verhaal en de klanken van de muziek worden weergegeven in een stapel kindertekeningen. Video-editor Kirsten Straalman werkte hiervoor samen met negen kinderen uit Squirrel’s kennissenkring. De tekeningen werken als pictogrammen die in hun kinderlijke eenvoud tot de kijkers emoties weten door te dringen. Als een verre verwant van Bob Dylan’s klassieker ‘Subterranean Homesick Blues’, maar dan heel kleurrijk en lief.