De avond begint met melodische indiefolk van Géonne Hartman, die haar inspiratie haalt uit reizen naar o.a. Ierland. Hier in dB’s laat Géonne ook nog wat exotischere melodietjes horen: met hier en daar een arabisch rafeltje in haar warme stem bereidt Géonne ons stiekem vast voor op wat er later deze avond zal volgen.
Vooralsnog wanen we ons in een Ierse Pub, waarin het gebruikelijke rumoer heeft plaats gemaakt voor de warme stem van de live-act. Of het een artiest lukt een dergelijke pub daadwerkelijk stil te krijgen zal altijd de vraag blijven, maar Géonne’s composities zijn goed uitgedacht en brengen een sterke sfeer met zich mee die feilloos meebeweegt met de intensiteit van haar stem.
Op ‘Daydream’ lijkt het even alsof Laura Marling Géonne’s plaats even heeft ingenomen, maar vervolgens laat ze met ‘He Went Into The Sea’ een meer authentieke compositie horen. Eén repetitief tokkeltje vormt de rode draad van dit nummer, maar net als het té repetitief dreigt te worden ontploft de boel naar het hoogtepunt van de set. Géonne heeft het publiek even volledig in de ban wanneer haar vocalen vol frustratie de hoogte in razen en voor de eerste (en laatste) keer tijdens deze set een boos raspje laten horen. Correct me if i’m wrong, maar deze vrouw heeft vanavond laten zien dat ze wel degelijk folkliedjes kan schrijven.