Intergalactisch interview met de kapitein van Carina Nebula Intergalactisch interview met de kapitein van Carina Nebula

Kike Zwagerman is opgegroeid in Soest en slaat al op pannen en potten vanaf dat hij zes is. Op zijn twaalfde kreeg hij zijn eerste gitaar en een jaar later leerde hij Sam Verbeek en Sam van Hoogstraten kennen. Uiteindelijk kwam hij in Echo Movis te spelen, achter de drums. Sam en Sam speelden immers beiden al gitaar. Onder het mom van ‘Welk instrument bespeel ik nog het minst goed?’, werd Zwagerman aangenomen als toetsenist op de Herman Brood Academie. Leergierig, dus. In het tweede jaar wisselde hij naar gitaar, omdat hij ontdekte dat hij muziek over het algemeen toch écht vanuit de gitaar benadert. Nu studeert Zwagerman gitaar aan het Conservatorium van Amsterdam. Omringd met goede vrienden én goede muzikanten is zijn focus nu gericht op Carina Nebula.

Vorig jaar deed Zwagerman eindexamen aan de Herman Brood Academie en dit zag hij als beste excuus om een keer een soloproject te doen. “Voorheen heb ik in diverse bandjes gespeeld, maar er was nooit een bepaalde rol voor mij waarin ik echt aan mijn eigen werk kon schaven”, vertelt Zwagerman. “Ik heb er veel voldoening uitgehaald en de ervaring gebruikt om me te ontwikkelen als instrumentalist en muzikant.” Toen opnieuw de behoefte ontstond eigen werk te maken, naderde ook zijn eindexamen. Aan eigen werk wordt sindsdien hard geschaafd. Zwagerman schrijft en arrangeert de nummers van Carina Nebula en werkt deze met de band uit. 

Tot vorig jaar wisselde de formatie van de band nog. “Ik wist dat een aantal muzikanten mij alleen hielpen naar mijn eindexamen toe”, zegt Zwagerman. Hij lijkt doordacht in zijn keuzes in de bandformatie. Het zijn namelijk niet alleen vrienden, maar ook mensen die hij muzikaal gezien erg hoog heeft zitten. “Ik heb selectief mijn beste vrienden en de beste mensen gekozen, die mijn visie het best live kunnen verkondigen.” Als Zwagerman eenmaal over díe mensen begint, vertelt hij er uitgebreid en trots over. Twan de Roo, die hij kent van de Herman Brood Academie, noemt hij zijn rechterhand en veel meer dan zijn toetsenist. De klik met Gilles van Wees, omschrijft hij als gitaarbroederschap en Gino Buragevic noemt hij een van de meest smaakvolle drummers in zijn omgeving. Als laatste erbij gekomen, maar niet minder cruciaal, is Joris Ram, de bassist die ook vlekkeloos alle koortjes meezingt. “De meeste voldoening uit muziek maken, haal ik uit het creëren van chemie en vibe met andere mensen”, zegt Zwagerman, die zich duidelijk inspireren door de mensen om hem heen. “Dat heeft mij gevormd tot de muzikant die ik nu ben.”

Doordat Zwagerman vanuit verschillende instrumenten de muziek kan bekijken en maken, heeft hij een goed beeld van hoe zijn muziek zou moeten klinken. “Ik weet goed wat voor liedjes ik wil maken. Los van het feit dat de muziek super uiteenlopend kán zijn, heb ik een duidelijk inzicht waardoor het uiteindelijk klinkt zoals ik wil”, licht hij toe op de vraag hoe hij zijn visie in zijn muziek integreert. “Het is misschien wel zo dat de bandleden in dienst of onder mijn naam spelen, maar de groepsdynamiek is te vergelijken met die van een echte band”, vertelt hij. “Dat vind ik zelf heel prettig, want anders voelt het toch een beetje eenzaam.” Carina Nebula is dus niet meer alleen van Kike. Het verloopt vloeiend en vrij, wat betekent dat hij de kwaliteiten van zijn bandleden ook steeds meer bij het schrijven benut.

Ook al lijkt de muziek er misschien niet op, toch hebben de bands Pond en Mini Mansions een grote invloed gehad op de muziek van Carina Nebula. De muzieksmaak van Zwagerman loopt uiteen van hiphop tot shoegaze en om zijn muziek, die uit zoveel genres en smaken is ontstaan, te omschrijven combineerde Zwagerman de woorden ‘intergalatic’ en ‘pop’. Zwagerman verzint aan de ruimte gerelateerde metaforen over terugkerende, mislukte pogingen in de liefde. Eén daarvan heet ‘Carina Nebula’. Naast de teksten, is het intergalactische ook in de sfeervolle en ruimtelijke gitaarpartijen te horen. De arrangementen, de langgerekte sounds, de meerstemmige koortjes en meeslepende psychedelische stukken maken de muziek ondefinieerbaar. Net als het heelal. Zo wordt het toch nog definieerbaar. 

Er wordt veel gerepeteerd en er wordt veel tijd gestopt in het perfectioneren van de live set maar wat gaat er verder gebeuren in 2018? “Komend jaar zullen we het reguliere bandjestraject afgaan”, antwoordt Zwagerman glimlachend. “Ik hoop in ieder geval een aantal toffe festivals te spelen deze zomer en de Popronde.” De EP kunnen we waarschijnlijk aan het eind van het jaar verwachten, er wordt zorgvuldig aan gewerkt. “Ik wil de tijd nemen en als hij af is, dan kunnen we over releases gaan nadenken”, zegt Zwagerman. Opnemen gaan ze op het conservatorium in Haarlem bij Enzo da Silva, maar tot die tijd willen ze vooral spelen. De set leren kennen van binnen en buiten. Qua muzikale plannen wil Zwagerman twee dingen: dansbaarder en harder. “We hebben al liedjes die wat meer groovy zijn, maar ik wil dat er nummers zijn waar je onmogelijk op stil kan blijven staan.” De band streeft dan ook naar een wisselwerking van energie met het publiek. Zwagerman kijkt kritisch naar zijn muziek, toch lijkt hij ook lekker in het nu bezig te zijn met repertoire maken. Maar als je liedjes over de ruimte en het heelal maakt, moet er ook gedroomd kunnen worden. “Over 5 jaar?”, herhaalt Kike enthousiast. “Diverse platen uitgebracht, mooie albums, dat ik nog steeds met dezelfde mensen mag samenwerken en internationaal toeren.” 

Dat lijkt het voor nu goed te omvatten. Elk liedje als een planeet. Elk album als een zonnestelsel. Wij hebben er in ieder geval zin in.

Te zien: Carina Nebula op VOOR//AAN festival, zondag 3 juni 2018 @ Voorstraatbuurt, Utrecht