Vic Willems is zijn eigen mooie zelf in Molen de Ster Vic Willems is zijn eigen mooie zelf in Molen de Ster

En niet alleen de artiest is bijzonder. De locatie, Molen de Ster, is dat natuurlijk ook. Een prachtige combinatie, inderdaad. De man in het voorprogramma kennen we. Charl Delemarre - inmiddels niet meer woonachtig in Utrecht – is een logische vervanger van Nambyar, die vanochtend ziek moest afhaken. Het is logisch, omdat Charl de afgelopen periode als schrijfpartner van Vic fungeerde. ‘Of nou ja, eigenlijk hielp hij mij’, biecht Delemarre op. Het past in de sfeer van de avond: allebei zijn het Nederlandstalige singer-songwriters en allebei staan ze met een prettige, natuurlijke uitstraling op de planken van De Ster.

Nee, een slecht woord hebben we niet echt over voor deze avond. We kennen Vic Willems al langer, sla de digitale bladzijden van 3voor12 Utrecht er maar op na, maar vanavond valt alles op zijn plek. Zoals je dat ook wil bij een EP-release. Zijn band is in vorm, met speciale vermelding voor de saxofonist, die prachtig speelt. De Molen staat vol, tientallen mensen lieten zich niet door de hevige regenval van vanavond tegenhouden. Zenuwen kent Willems niet. Een verkoudheid wel. “Ik heb drie dagen in een sociaal isolement van gemberthee en slechte films geleefd”, zegt hij. "Ik ben niet meer gewend aan mensen en ineens staan jullie hier allemaal met zo veel.” Molen de Ster lacht. Bang is hij niet, zijn podiumpresentatie is, zoals hierboven genoemd, erg natuurlijk. Hij kijkt zijn publiek recht in de ogen aan. Maakt grapjes tussendoor, met die charmante Brabantse tongval, vanavond vermengd met een vleugje verkoudheid.

Op de setlist vandaag natuurlijk de vijf liedjes van de EP, die voor de Vic Willems-volger niet nieuw meer zijn. Verder een bijna onherkenbare cover van Radiohead en wat nummers die de EP niet haalden. De keuze is met de bijna vijftig liedjes die Willems op zak heeft toch reuze. Vanavond heeft hij alles onder controle. Zet Molen de Ster eigenlijk al bij zijn welkomstpraatje naar zijn hand. Tijdens zijn set zou je de houtsplinters van de Molen nog kunnen horen vallen. Bijna achteloos doet ‘ie het vanavond, al denken we hem tijdens afsluiter te kunnen betrappen op een realisatiemomentje. Tijdens Brieven aan Mezelf staart hij even kort naar zijn schoenen. Een mooi afwisselend beeld op de wijd, naar voren opengesperde blik die hij de rest van de avond had. ‘Dit heb ik toch maar even geflikt’, moet hij denken.