De Utrechtse muzikant Panenkov vloog vorige maand naar Canada, om zijn elektronische improvisaties te vertolken op het Forthwith Festival, een multidisciplinair festival voor ‘experimental art and technology’. En het werd een experimentele trip, speciaal voor 3voor12 Utrecht in woord en beeld vastgelegd door Panenkov zelf.

AMSTERDAM > CALGARY > WINNIPEG. Calgary ken ik vooral van de wereldrecords die er worden gereden op de schaats, maar het uitzicht vanuit het vliegtuig mag er ook zijn. Next stop: Winnipeg!

Kameraad Steffan trad meerdere malen op tijdens Forthwith, onder meer solo als Staplerfahrer en samen met Wouter Jaspers als Preliminary Saturation. Hier rookt hij bij -20 graden een sjekkie in de sneeuw. Tabak is in Canada bijzonder prijzig. Kijk er niet raar van op als je 30 Canadese dollar (21 euro!) betaalt voor een pak shag.

Yes, we hebben de Canadese Metro gehaald! Op de foto vinden we Wouter Jaspers terug, die het festival programmeerde en optrad in verschillende formaties. Een gozer met een hart van goud en een man die werelden bij elkaar brengt. Love ya, dude!

Winnipeg was begin vorige eeuw de belangrijkste stad voor de transport (zowel over water als over het spoor) van vele goederen naar de rest van de wereld, vanwege de kruisende grote rivieren en de centrale ligging. Toen het Panamakanaal werd voltooid, verloor de stad zijn meest voorname handelsfunctie, het Exchange District droogde op en er kwamen veel pakhuizen leeg te staan. Dit zie je terug in het intrigerende stadsbeeld.

Ik trad zelf als Panenkov meteen de eerste avond op. Zo zag mijn setup eruit. De schaduw werd tijdens de show vervangen door bijzondere live visuals van Scott Fitzpatrick, een fantastische visuele artiest uit Winnipeg zelf. Een andere lokale legende, Aaron Funk, a.k.a. Venetian Snares, kwam kijken en stuurde achteraf nog een bericht dat hij het een toffe show vond. SCORE!

Het hele festival vond plaats in Forth, een etablissement waarin er plaats is voor lunches, exposities, optredens en er is een heuse bar in het keldergedeelte. Voor het festival werd er echter ook op het dak gefeest. Hier wordt de bar op het dak ijsvrij gemaakt.

 

Er waren veel bijzondere experimentele optredens te bewonderen. Het duo Burden trad op met enkel een karkas van een piano. Stemmige ambient werd gespeeld op losliggende snaren, versterkt door een contactmicrofoon. Een bezwerende ervaring.

Nog lokale legende: Ed Ackerman, een man met wie ik veel optrok tijdens het festival. Hij had mijn show gefilmd en enkele uren later stond hij voor mijn neus: “I edited the whole thing at Video Pool! Wanna come have a look at it?”. Maar natuurlijk! Ed blijkt een wandelende verhalenmachine en een begrip in de kunstenaarsscene in Winnipeg en hij legt nog altijd heel veel moois vast op video. Check ‘89gertie' op Youtube. Daar vind je ook de edit van mijn show op Forthwith Festival.

Urban Canadian mornings. They're the best. Winnipeg worstelt weliswaar met het eigen zelfbeeld door de barre winters (het kwik daalde net voordat wij aankwamen nog tot -30 graden Celsius) en het relatief hoge criminaliteitscijfer. Desondanks is de kunstscene zeer levendig, de mensen zijn vriendelijk en het aangezicht van Downtown mag er zijn.

Kijk, Jesse Klaver zou hier een moord voor doen. In Canada dien je door te spoelen met de helft van het water. Alleen bij een flinke drol zou je kunnen overwegen om de volle lading water te gebruiken. Bedenk wel dat Justin Trudeau (de Canadese Jessias) niet blij is als je dit te vaak doet. Het klimaat wil immers ook wat.

Kelly Ruth trad op met een bijzondere installatie, waarbij een weefgetouw het hoofdinstrument was. Voordat we in stereotiepen gaan denken: de verhouding man/vrouw qua programmering was precies 50/50. Bewust. Laat me jullie zeggen: de artistieke kwaliteit van het festival lag vele malen hoger dan in Europa en het hoge percentage vrouwelijke artiesten heeft hier zeker invloed op. #womenruntheshow

Een ander moordwijf: Ewa Justka. Zonder twijfel de meest botte show van het weekend. Hier bouwt ze haar setup. De in Londen wonende Poolse treedt op met lichten als geluidsbron en bouwt een groot deel van haar instrumentarium zelf. De show eindigde op standje Thunderdome: een distorted gabberkickdrum die totaal over de nek ging. Na de show werd ze begroet met een ovatie van een uitzinnig publiek.

De band Native Instrument betoverde het publiek met langgerekte ambient, leunend op samples van dierengeluiden uit de jungle, vermengd met synthesized interpretaties op dierengeluiden. De planten pasten dan ook goed. Ze traden op temidden van een installatie van lokale beeldkunstenaar Colby Richardson.

 

Een goederentrein rijdt hier over een bevroren Red River. Op andere plekken op deze ongelooflijk brede rivier was het ijs sneeuwvrij en beschaatsbaar gemaakt door een Zamboni. 's Nachts heb ik met Ed over het ijs gelopen terwijl een trein op de brug over ons heen raasde. Good times.

 

Zowaar een klein beetje Holland meegepikt toen ik met noisebazen Frans de Waard en Al Conroy een lokale platenzaak binnenliep. Deze LP heb ik overigens niet gekocht, maar wel heel cassettes met Indiase 'Sad Songs'. Die waren wat gemakkelijker mee te nemen in de koffer, die op de terugweg precies de toegestane 25 kilo aantikte.

Potdikkie, dat was me toch een leuk avontuur in Canada!

Bye bye maple syrup, poutines (yummy) and arts that are actually funded and appreciated by the national government.

Hallo Nederland, comfortabel, vlak landje waar de de neoliberale middelmaat regeert! Ach ja, ik moet zeggen dat ik de stroopwafel en het vettige frietje met ook wel gemist heb.
Kusjes, Panenkov.