Thijs Heij Schrijft ... Thijs Heij Schrijft ...

In de hal van dB’s is het nog niet zo druk. Ik hang m’n jas op en haal een biertje aan de bar. Naast mij staat Jeroen Bronckers, mijn partner in crime. “We moeten roken” beslist hij. We gaan roken. Jeroen is vandaag mee als fotograaf en groupie. Hij is fan van The Grand East en ik eigenlijk ook wel. Volledig bevooroordeeld en subjectief drijf ik de avond in. Ik ben toch geen muziekjournalist dus dat geeft niet. Aan mijn andere zijde is Aviva Bing, fotografe en een soort verloren bastaardzusje. Zij neemt vandaag de live-fotografie voor haar rekening. Dat kan zij. Grand East-toetsenist Joris komt de rookruimte binnen gelopen. We groeten en steken een sigaret op. Hij heeft er zin in. We lullen wat en Jeroen houdt een betoog over waarom hij ‘Troubled Mind’ zo’n goed nummer vindt. Over de boxen in de rookruimte wordt omgeroepen dat het voorprogramma binnen vijf minuten zal beginnen. Gewapend met twee goede fotografen en een mentaal kladblok begeven we ons richting zaal voor het voorprogramma van deze avond: Nairobi Golf Kid.

De zaal van dB’s is spaarzaam verlicht en er is overmatig maar dankbaar gebruik gemaakt van de rookmachine. Vier jonge jongens beklimmen het podium. De mensen druppelen langzaam binnen, terwijl de eerste tonen de zaal worden ingeblazen. Nairobi Golf Kid grooved lekker en zo te horen hebben ze wel eens naar The Smiths geluisterd. De zanger heeft wel iets weg van David Bowie. Met z’n lage doordringende stem, z’n vrouwelijke dansmoves en een t-shirt waarop in grote letters gedrukt staat: West Henkbroek (niet dat Bowie t-shirts droeg met woordspelingen op Henks naam, of dat het een vrouwelijk t-shirt was, maar toch). Ik heb deze jongens één keer eerder gezien in een volgepakt Café Willem Slok. Met publiek struikelend over de gitaarpedalen, up close, in je gezicht. Dat was erg indrukwekkend. Nu komen ze wat moeilijker op gang. Maar wie ben ik om daar over te oordelen. Ik ben toch geen fucking muziekjournalist. Ze hebben entourage bij zich, waaronder een man die een deel van het optreden vastlegt met z’n telefoon in zijn ene hand en een biertje in zijn andere, dat hij tijdens het filmen met net iets teveel moeite naar z’n lippen brengt. Het is een leuk gezicht maar daar houdt het ook wel mee op. Los van wat technische mankementen en vastgekit publiek speelt Nairobi Golf Kid erg lekker. Ze zijn jong maar ze zijn goed, spannend en beheerst. Nairobi Golf Kid nadert het einde, alsmede mijn uithoudingsvermogen zonder nicotine.

Ik wring me op weg naar de uitgang uit wat vrijblijvende ‘ons-kent-ons’ conversaties, die nooit zo vrijblijvend zijn als je zou willen. We halen meer drank en gaan roken. Hoewel we The Grand East enigszins kennen merken we toch een ondefinieerbare, broeierige spanning in de lucht. The Grand East wordt aangekondigd en we springen op. Daar willen we geen seconde van missen.

Eenmaal in de zaal staan ze al klaar en lanceren ze het eerste nummer. Het knalt, schuurt en windt op. Ondanks het imago van een goede bluesband zijn ze zonder twijfel een showband. Een goede showband. Ik hoor The Doors, ik hoor zwarte slaven, ik hoor Captain Beefheart. De laatste keer dat ik ze zag lag de focus nog heel erg op het losgaan. Het knallen. Maar ze hebben een professionele adem over zich gekregen. Meer solid. Ze zijn goed op elkaar ingespeeld en spelen precies wat er gespeeld moet worden. Uitgebalanceerd. Geen noot teveel, geen groove te weinig.