De avond begon met de zonnige sound van Crying Boys Cafe, de band die als support act optrad. Zij maken wiegende melodieën die je zo meenemen naar verre oorden; of dat nou de Afrikaanse rimboe is of het Hawaiiaanse strand. Meedeinen is een must. Het licht en de palmboom op het podium accentueerden de warmte.
Het contrast met La Corneille was groot. Op een kaal, zacht verlicht podium kwamen de drie bandleden binnen met een fashion statement, extravagant gekleed door ontwerpster Marina van Dieren. Muzikaal maken ze ook statements: vooral dat ze geen label op zichzelf laten plakken. Ingetogen Nick Cave-achtige ballads volgen op energieke, progressieve psychedelica. De eerste nummers was het even zoeken naar hun sound, maar bij het dynamische ‘Unconditional’ gaan ze voluit en klinkt het strak met de sexy lage stem van Guy Corneille, de vette drumroffels van Daan Crone en de magische toetsen van Hans Vermunt. Samen klonken ze vocaal ook prachtig.
Dan, net wanneer de avond los lijkt te gaan, verdwaalt de band een beetje in de songs zonder spanning. Ook met de samenzang en timing gaat het een paar keer mis. Hiermee weten ze de aandacht niet vast te houden van het publiek, dat langzamerhand steeds harder gaat praten.
Maar een aantal nummers verder wordt iedereen weer wakker geschud bij het spelen van ‘Hurt You’. Hierna neemt Hans Vermunt de leadzang over, wat erg intens klinkt en voor een welkome afwisseling zorgt. De donkere single ‘Eli’ zetten de mannen goed neer. Vooral de afwisselende en gewaagde drums maken dit nummer van hoogstaande kwaliteit. De cover van Bruce Springsteens ‘Dancing in the Dark’ voegt echter niet veel toe.
De bandleden van La Corneille laten zien dat ze risico’s aandurven. Juist bij de complexe, krachtige songs staan ze op scherp en komen hun talenten naar boven. Wat dat betreft kiezen ze met hun nieuwe materiaal de goede richting.