Colin Benders, Kyteman, de man met de trompet, is de afgelopen jaren uitgegroeid tot een begrip in de Utrechtse en Nederlandse muziekwereld. Fotograaf Gabriel Eisenmeier stuitte in 2007 op de toen nog jonge trompettist Colin Benders en besloot om hem te volgen bij zijn tour met Kyteman’s Hiphop Orkest. Maar dat volgen liep een beetje uit de hand: “Ja, niemand heeft ook gezegd dat hij weg moest gaan”, lacht Benders. Nu is het tien jaar later en komt er een fotoboek. Boven in Kytopia drinken de mannen een glaasje water en blikken ze aan de hand van een vijftal foto’s terug op de afgelopen jaren.

“Het was in eerste instantie de afspraak dat ik drie concerten met Kyteman’s Hiphop Orkest mee zou gaan. Maar toen begon Colin met Kytopia en mocht ik daar ook bij zijn, dus ben ik er langer mee doorgegaan. Daarna werd het wel echt een fotoproject”, vertelt Eisenmeier. “Als Gabriel had gezegd ‘hee Colin, voor de komende drieduizend dagen ga ik je volgen’, dan had ik hem uitgelachen. Want dat trek ik niet. Maar er is nooit een bewust keuzemoment geweest waarop we besloten door te gaan of te stoppen. Gabriel heeft als het ware de groep geïnfiltreerd. Als het een heel a-relaxte gast was geweest, dan waren we ook niet zo ver gekomen denk ik.” 

© Gabriel Eisenmeier

Gabriel: “Deze foto laat zien waarom ik zo gefascineerd ben geraakt door deze groep mensen. Want het was niet alleen Colin die mij fascineerde, maar ook de hoeveelheid en diversiteit van alle mensen eromheen. Van klassiek geschoolde strijkers tot rappers. Dit is één van de eerste foto’s die ik heb gemaakt van de Kyteman’s Hiphop Orkest Tour in 2009. Ik vind dit nog steeds één van de betere foto’s van het project. Hij zat altijd in mijn achterhoofd bij het maken van andere foto’s en ik heb steeds nagejaagd om een nog betere te maken dan deze. Hier zie je de energie en de kracht waarmee het nummer, ‘IT Circus’, gespeeld wordt. Daarnaast speelt het licht ook nog een mooie rol. Waar ik namelijk op een gegeven moment achter kwam bij popfotografie, is dat je heel vaak een lichtshow aan het fotograferen bent. Dat is een valkuil want dan speelt de emotie een minder grote rol. Op een gegeven moment is dit soort popfotografie bij dit project op de achtergrond geraakt en ben ik meer gaan fotograferen wat er allemaal om de optredens heen gebeurde.”

Colin: “Zoals dit!”

© Gabriel Eisenmeier

Colin: “Dit was op de boot naar Oerol. En dat was vet! Het waaide heel hard op de boot en we deden een spelletje waarbij we tegelijkertijd de lucht in sprongen om te kijken hoe ver naar achter we dan weer zouden landen. Het is een barre tocht om op Terschelling te komen; eerst twee uur met de bus en dan nog met de boot. Maar het is heel goed geweest voor de groepsvorming. Kyteman’s Hiphop orkest heb ik best wel random uitgekozen. Ik wilde heel graag dat orkest vormen. Iedereen die gek genoeg was om mee te doen mocht erbij, maar ik kende lang niet iedereen. Oerol was de eerste keer dat we echt een paar dagen op elkaars lip zaten. En dat was feest! Het idee was om na twee dagen gewoon weer naar huis te gaan. Maar ik heb expres de eerste twee boten naar huis gemist en heb mijn vader gebeld dat hij ook moest komen. Toen hebben we de komende twee nachten compleet doorgehaald en vervolgens Kytopia bedacht.”

© Gabriel Eisenmeier

Colin: “Dit is een foto van het oude Kytopia-complex aan de Zeedijk in Utrecht. We hadden naast de studio die op het complex stond ook de rest van de straat tot onze beschikking. Daar woonden ook redelijk wat muzikanten en die hadden allemaal hun studio in het pand ernaast. Het was onze eigen leefwereld, ik kwam ook eigenlijk bijna niet van het terrein af. Dit afgelegen gebied is de spil geweest in een hele boel creatieve werken van heel veel muzikanten. Op deze foto sta ik op het dak van het gebouw dat we hadden omgetoverd tot een soort clubhuis, waar de feesten werden gegeven. Totdat het op een gegeven moment niet meer paste omdat het volgebouwd stond met instrumenten.”

Gabriel: “Ik woonde zelf niet in het complex, maar ik kwam gewoon af en toe langs om te kijken of er iets gebeurde. En vandaag gebeurde er niks, dus ging ik gezellig op de koffie bij Abel Aelvoet (Abel Kapabel). Toen keek ik uit het raam en zag ik Colin ineens op het dak zitten. Het beeld vond ik heel kenmerkend voor de plek; op de achtergrond zie je namelijk al de nieuwbouw naderen waar de muzikanten uiteindelijk voor moesten wijken.”

Colin: “Oh ja … hippies.”

© Gabriel Eisenmeier

Colin: “Hier waren we met The Kyteman Orchestra op tour in Duitsland. We deden in Nederland projecten waarbij je met tachtig man op het podium stond en we namen al deze mensen ook mee naar het buitenland. Daar kwam je dan aan met vier bussen en een vrachtwagen; een soort rondreizend circus. Alles wat we in Nederland verdienden stopten we in zo’n twee weken durende tour. En met liefde: het was heerlijk. Bij elk publiek die ons voor het eerst zagen, zag je dat de blik van ‘waar de fuck ben ik naar aan het kijken’ langzaam veranderde in een ‘wow wat vet, wanneer kan ik het weer zien?’”

Gabriel: “Hier ligt Colin een beetje te chillen op bed. We sliepen in een soort submarine style bedden. Met hele goede matrassen wel, maar het was een kunst om erin te komen. Zo’n buitenlandtour was als fotograaf echt een feest. Ik kon 24 uur lang fotograferen, want er was altijd wel iemand wakker. Maar dat betekent niet dat ik altijd een camera in mijn handen heb, want dan zou ik die ‘annoying guy’ zijn geworden die nooit tien jaar mee had gemogen. Ik ben wel de hele tijd scherp voor mooie momenten. Ik zag dat Colin ging liggen met zijn laptop en dat vond ik een mooi beeld. Maar dan ren ik er niet direct op af, ik laat hem eerst rustig liggen en dan pak ik mijn camera.”

Colin: “Dit klinkt wel heel creepy zo.”

Gabriel: “Nee, ik heb me heus niet verstopt hoor. Ik ben er gewoon rustig naartoe gelopen en heb de foto gemaakt. Een beetje zoals natuurfotografen te werk gaan: zo min mogelijk je onderwerp verstoren.”

© Gabriel Eisenmeier

Colin: “Dit was hierbeneden in Kytopia tijdens een voorbereidingsrepetitie voor een jamsessie met het Radio Filharmonisch Orkest. Wij hebben als groep altijd voor een keuze gestaan. We konden lekker gaan melken, want we hebben succes met wat we doen. Dus we kunnen liedjes gaan schrijven zoals mensen ze van ons verwachten, nog een show in de HMH geven, dan doen we hetzelfde rondje nog een keer… maar dat is toch hartstikke saai? Het is veel interessanter om iets te maken waarvan je zelf ook niet weet waar het precies naartoe gaat. Daar zijn de jamsessies uit voortgekomen. Daarbij hebben we besloten om van alle facetten die je gebruikt om een nummers of show in elkaar te zetten, een soort legosteentjes te maken die je vervolgens tijdens het spelen live kan inzetten. Je hebt dan de vrijheid om óp het podium met elkaar muziek te schrijven.

"Dit was specifiek een repetitie voor een project waarbij we deze manier van spelen moesten gaan uitleggen aan het Radio Filharmonisch Orkest. We zijn vooral bezig geweest met het onderzoeken van hoe de spelmethoden nou eigenlijk werken. Want je moet van ‘als jij dit doet, doe ik dit’, naar ‘als jij dit hoort, hoe kan jij daar dan op reageren en hoe zorg je dat zo snel mogelijk zo veel mogelijk mensen daarin meegaan.’ We hebben met het Radio Filharmonisch Orkest een eenmalig concert in het concertgebouw gehouden met gebruik van deze techniek.

"Uit de jamsessies zijn zulke toffe dingen gekomen dat het daarna eigenlijk onmogelijk is geworden om nog samen liedjes te gaan schrijven. Misschien hadden we de grens bereikt van muzikale vrijheid. Maar dat is voor mij de grootste waarde van het orkest geweest: het altijd proberen om de dichte deur te openen.”

Gabriel: “En om dat gemeenschappelijk te doen. Iedereen ging altijd met 200 procent voor de gekste ideeën.” 

Colin: “Ja man, dat orkestje zeg. En dat dan negen jaar lang.”