Ons recensententeam bestaat deze keer uit Wouter Bal [WB], Frank Gesink [FG], Simone van Hugten [SH], Marc van der Laan [ML], Niels Spinhoven [NS] en Michiel van de Weerd [MW]. Wil je zelf ook graag je mening kwijt, of wil je jouw album (fysiek, digitaal of stream), EP, single of wat dan ook in 3voor12/Utrecht recenseert? Stuur gerust een mailtje.

Een dierbare verliezen doet zeer, hartverscheurend zeer. De grootste pijn levert in de muziek echter ook vaak de mooiste liedjes op. Wanneer het lukt om je hele ziel en zaligheid samen te persen in een liedje van drie minuten kan er zomaar iets bijzonders gebeuren. En dat is nou net wat Thijs Kuijken (I am Oak) niet één maar wel twaalf keer is gelukt. Immer kalm en haast onderkoeld zingend verwerkt hij op Our Blood de dood van zijn vader, inmiddels twee jaar geleden. Een album dat donker is zonder duister te zijn, statig zonder zwaarte. Onder de kalme oppervlakte borrelt voortdurend iets, als lava die zich langzaam door het gesteente een weg naar boven werkt. De liedjes zijn voornamelijk akoestisch van opzet, maar regelmatig aangevuld met fraaie accenten van elektrische gitaar. Kuijken zit de luisteraar dicht op de huid: “I want to be woven into your skin” zingt hij in Woven en dat is exact wat er gebeurt bij beluistering van Our Blood. Het album kruipt onder je huid om daar samen te smelten met herinneringen aan dierbaren die je zelf verloor. De aarde mag dan gebeefd hebben en nooit meer hetzelfde zijn ('Volcano'), wat er aan dit verdriet ontsproten is betreft een bijzonder mooi monument. [WB]

Te zien: I am Oak zie je op 24 maart in OT301 in Amsterdam. Meer info vind je hier.

Blue City is de debuut-EP van Tosk, dat afgelopen februari werd gepresenteerd in EKKO tijdens een middagvullend programma samen met T I A N en Luba the Baroness en een warme maaltijd voor het publiek. Het kwartet maakt rocky wavepop waarin de band graag grote verhalen wil vertellen. De EP opent met de titelsong en vooruitgeschoven single 'Blue City' die fris klinkt. Met een aanstekelijke riff, origineel gebruikte percussie en koortjes bezingt de band een fictieve 'blauwe' stad waar niets meer echt betekenis heeft. Niet de stad waar je wilt zijn dus. Op balad 'Icarus' na, bestaat de EP uit uptempo nummers, waarin hier en daar gas terug wordt genomen om later het tempo weer op te schroeven. De vijf nummers hebben een duidelijk en eenduidig geluid; een strak leidende ritmesectie die aangevuld wordt met ruimtelijk klinkende gitaren en zang. Die eenduidigheid zorgt ervoor dat de door Koen Willem Toering (Sunday Sun) geproduceerde nummers echt een geheel vormen en dat maakt de EP sterk. Het gaat interessant worden waar deze band belandt als ze een geluidsdrager gaan opnemen met meer tracks. Mocht Tosk willen en kunnen afwijken van het huidige geluid en meer de grenzen opzoeken van wat de band in huis heeft, dan kan dat de act nog aantrekkelijker maken. [MW]

De minuut in DWDD, ach, er is in al die jaren al zoveel over gezegd. Laat bands hun hele nummer spelen! Dit kan niet! Wij protesteren! Des te mooier als je in die 60 seconden wel weet te overtuigen en vooral nieuwsgierig weet te maken naar meer. En dat deed gitaarpopband Adam & The Relevants onlangs als de beste. Hun titelloze debuutalbum telt heel wat meer minuten en jazeker, die eerdere nieuwsgierigheid is volstrekt terecht. Die werd voor het eerst opgewekt in 2013 toen het viertal hun EP VI uitbracht. Na aardig wat shows in het land besloot de band samen met producer Xavier Stephenson - met groepen als Editors en The Joy Formidable achter zijn naam niet de minste - de studio in te duiken voor een plaat. En zie daar: het resultaat mag er zijn. Stuk voor stuk korte aanstekelijke liedjes met lekkere gitaarlijntjes á la FIDLAR, zoals op 'Burgermeester', en een hoog meezinggehalte zonder een te sterke overkill aan nanana’s en ohoooo’s. Net wanneer je denkt dat enige variatie welkom is, zijn daar ingetogen tracks als 'Two Sugars' en 'Better Things' die met aandacht voor piano en akoestische gitaar voor meer rust zorgen. Een ander krachtig wapen van Adam & The Relevants is hun humor. Niet alleen draagt een track de titel 'Euroshopper', maar zo zingt de van oorsprong Ierse zanger Adam Quann op single 'P.T.C.C.' ook vrolijk dat je niet moet vergeten in te checken met je OV-chipkaart. Probeer dat maar eens uit je kop te krijgen. [SH]

Het folkgenre mag zich alweer een tijdje verheugen in de warme belangstelling van een groot publiek. Dit heeft afgelopen jaren geleid tot een stortvloed aan folkbands en artiesten. In Utrecht zijn bands als Mr. and Mississippi en I am Oak exponenten van deze door sommigen tot ‘nu-folk’ gedoopte stroming. Het zeskoppige Wooden Soldiers begeeft zich in ook in deze muzikale hoek. De band rond oprichters Frank Wolff en Agnes Loonstra is toe aan haar tweede EP, getiteld ‘Second’. Ze laat hierop vertrouwde elementen als meerstemmige zang en tokkelend bespeelde gitaar samenkomen in vijf melancholische songs met introspectieve teksten. De band voegt daar een vleug soul aan toe, die met name te herkennen is in de losheid van zanglijnen en enkele gospelachtige koortjes. De EP luistert ontspannen weg, maar beklijft moeilijk. Wooden Soldiers zet je daarvoor als luisteraar muzikaal net te vaak op juiste been. De voorspelbaarheid maakt dat je aandacht wegsijpelt, in ieder geval tot de plotselinge geluids-eruptie halverwege ‘Left To Gain’ je de stuipen op het lijf jaagt. Om echt potten te breken in het overvolle folklandschap zal Wooden Soldiers nog een tandje of twee moeten bijschakelen. Misschien kan de fraaie afsluiter ‘In Dreams’ daarbij als vertrekpunt dienen. [NS]

Het Amersfoortse rockabilly-duo The Badger and The Bass zagen we onlangs spelen op onze Club 3voor12 in Amersfoort. Dat de jongens genoeg te vertellen hebben en dat ze live goed klinken weten we dus al, maar hoe klinkt dit album? Energiek is het goeie woord. Met vrij minimale middelen (contrabas, gitaar, zang) laten ze een zeer gevarieerd geluid horen. Zo klinken ze de ene keer beangstigend maniakaal, de andere keer triest en desolaat. Instrumentaal klinkt het soms als felle rock en dan weer minimaal en dansbaar. Vocalen grommen ze soms en een andere keer zijn ze verstild en somber. Ballad ‘Soul to Love’ romantiseert pure lust, maar het trage en spookachtige gitaarwerk geeft het lied een tragisch tintje. Op ‘Won’t Be Travelin’’ laat de band zelfs een ouderwetse countryfolk-ballad horen, inclusief traag tempo en stukjes fingerpicking op de gitaar. Op deze manier zit The Badger and The Bass instrumentaal qua basis wel vast aan een bepaald stramien, maar laten ze daarbinnen zo’n gevarieerd geluid horen dat het niet verveelt. Het schakelen tussen vol het gas erop en trage luisterliedjes doet de band erg goed. Toch zit het bewonderenswaardige er meer in dat er tussen die twee modes/tempowisselingen nog zoveel nuances zitten. Gaat er dan niets fout? Nu ja, Het gejodel in ‘Yodelin’ Blues’ is even wennen. Maar hoe je het ook wendt of keert, de song laat horen wat de titel belooft, dus wat dat betreft is klagen een beetje zinloos. [FG]

Voor zijn tweede plaat heeft Coppersky de tijd genomen, het debuutalbum Relief, Be Around The Bend verscheen immers al eind 2013. Dat de band in de tussentijd niet stil heeft gezeten is op If We’re Losing Everything goed te horen. We wisten al dat de vijf mannen goede liedjes kunnen schrijven, maar het nieuwe album is in alle opzichten een stap vooruit. Muzikaal is nog steeds sprake van eerlijke Amerikaanse indierock met invloeden van bijvoorbeeld The Replacements of het Pearl Jam van na Yield. De nieuwe nummers zijn echter beter uitgewerkt en gevarieerder waardoor de band meer een eigen gezicht krijgt: van de energieke openingstrack ‘Loose Ends’ tot de semi-ballade ‘Halfway’ of het korte basale lo-fi-liedje ‘Breakup’. Ook het spel van de beide gitaristen is beter op elkaar afgestemd en de stem van Erik Zwart klinkt doorleefder én krachtiger. In zijn teksten blijft Zwart dicht bij zijn eigen ervaringen, zoals het soms moeizame bestaan van een ondernemer met een eigen zaak of relaties met familie, vrienden en partners. Samen met zijn typerende stem maakt dat de liedjes extra menselijk. De productie, die net als op het debuut gedaan is door Jurriaan Sielcken, is minsten zo belangrijk: het bandgeluid is steviger terwijl de losse instrumenten - en vooral de (bas-)gitaren - tegelijkertijd een stuk beter naar voren komen. We waren enigszins verrast dat de band door het Duits label Uncle M was opgepikt maar nu we de plaat hebben gehoord snappen we goed waarom. Bij de albumpresentatie in De Helling lieten ze horen de ‘nieuwe’ diepgang ook live prima te kunnen brengen. Het nieuwe album en de release-show zijn het bewijs dat Coppersky zich in relatieve stilte heeft ontwikkeld tot een hele sterke rockband. [ML]

Te zien: Coppersky zie je op 1 april bij Five Years a Village in De Helling. Meer info vind je hier.