Altijd spannend voor de studenten, de allereerste avond van HBA on Tour. Maar tot hun blijdschap en misschien zelfs opluchting is het Fluor Café verrassend druk. Er heerst een prettige ambiance, waarin zowel de artiesten als het publiek het zichtbaar naar hun zin hebben. Het zorgt ervoor dat de muziek van singer-songwriter Banner goed tot zijn recht komt. In de aankondiging van het evenement werd zijn muziek omschreven als ambient folk, maar door de toevoeging van een gitarist, bassist en drummer krijgt zijn muziek flink wat dynamiek mee. Subtiele, ingetogen folkpassages worden afgewisseld met stevigere stukken, waarbij de band de vrijheid neemt om te rocken zonder dat de sfeer van de muziek verloren gaat. Banner zelf overtuigt met fraaie, goed opgebouwde composities. Opbouw zal de rest van de avond (net als dynamiek) een sleutelwoord blijken. Niet alleen maakt elke artiest er goed gebruik van, ook de avond zelf is goed opgebouwd. Van de rustige eerste noten van Banner wordt het steeds wat steviger, tot aan het flink lawaaierige einde van Mantra.

Maar voordat dat zover is mag Luba the Baroness het podium beklimmen. Dat is voor haar geen nieuwe ervaring, Luba the Baroness is namelijk het alias van Joany Hazebroek, die onder de naam Joan Franka meedeed aan The Voice of Holland en vier jaar geleden Nederland vertegenwoordigde op het Eurovisie Songfestival (weet u nog, de indianentooi?). In vier jaar tijd kan er veel gebeuren, zo bewijst Hazebroek. Onder haar nieuwe artiestennaam maakt ze namelijk muziek die ver verwijderd is van het Songfestival. Met de band die ze heeft meegenomen maakt ze nummers die hun wortels in Amerika hebben liggen - onder andere de woestijnrock - en voegt ze daar zelf nog een dosis mystiek aan toe. De mystiek zit niet alleen in haar uiterlijk (haar jurk en hoofdband), maar ook in de sfeer van haar muziek, in het bijzondere timbre van haar stem en bovendien in haar sensuele manier van dansen. Het is jammer dat haar stem (ondanks de kracht die er vanuit gaat) regelmatig wordt overstemd door de gitaren, en dat ze de liedjes soms wat uit het oog lijkt te verliezen, maar op het podium zien we een vrouw die eindelijk haar draai heeft gevonden en daar volop van geniet.

Luba the Baroness liet de gitaren al aardig losgaan, maar de heren van Mantra doen daar nog een schepje bovenop. Ook deze band heeft zijn inspiratie uit de Verenigde Staten gehaald, maar dan uit Seattle, de hoofdstad van de grunge (Nirvana, Pearl Jam, etc.). De slepende zang, het korrelige stemgeluid en de gitaarerupties doen daar bijvoorbeeld aan denken, met als prettige toevoeging een lekker vuig basgeluid. Eerlijk is eerlijk: echt origineel is het allemaal niet, maar het wordt vakkundig uitgevoerd. De eerdergenoemde gitaarerupties worden goed gedoseerd, en de pakkende composities maken het tot een optreden dat beklijft. Een enkel nummer roept het gevoel op dat ze een oude grunge-klassieker coveren, en dat spreekt zowel voor als tegen ze. Het jeugdig enthousiasme spreekt in ieder geval zeker voor ze.

Die toewijding en overgave aan de muziek is iets dat deze avond bij élke muzikant terug te zien is en in combinatie met de consistente kwaliteit is dat een goed visitekaartje voor de Herman Brood Academie. Vooruit, af en toe sluipt er weleens een foutje in, en het geluid is ook niet altijd perfect, maar al met al is het een prima opgezette en uitgebalanceerde avond, waarbij het aanwezige talent goed tot zijn recht komt.

Gezien: Banner, Luba the Baroness & Mantra, donderdag 24 november 2016 @ Fluor, Amersfoort