Plaats van handeling is, net als in januari, Het Gegeven Paard. Alsof Echo Movis nog niet genoeg uitgedund is, zit gitarist Sam Verbeek nog vast in het openbaar vervoer. Zangeres Adura Sulaiman en gitarist Sam van Hoogstraten besluiten toch maar vast te beginnen, met Verbeek via FaceTime digitaal aanwezig. Als er een olifant in de kamer staat, dan beginnen we er maar meteen mee.

Waarom verlieten drummer Kike Zwagerman en bassist Olivier de Jong de band?
Adura: Eigenlijk is het helemaal niet zo erg om het daarover te hebben. Wij drieën merkten dat we muzikaal een andere richting op wilden. Wanneer we met z’n drieën schreven, ging het een stuk soepeler. Kike en Ollie hadden allebei andere ambities. Kike is eigenlijk een gitarist en Ollie houdt ook heel erg van sessiewerk en jazzmuziek, terwijl wij gewoon een popband willen zijn. We hebben dit puur uit liefde voor elkaar en elkaars doorgroeimogelijkheden besloten. Ze waren ook op de release en toen ze de liedjes in de nieuwe formatie hoorden, snapten ze precies waarom we het zo hebben aangepakt.

Sam V: Mag ik wat zeggen via deze digitale connectie? Ze zijn allebei gewoon veel beter. Ollie is de beste bassist die we kennen en Kike is gewoon de meest getalenteerde overall muzikant. We kwamen in een situatie waarin we vijf spitsen in één band hadden. Dat is gewoon niet rendabel als het gaat om mooie muziek maken.

Adura: Er was wel een rolverdeling, maar die werkte eigenlijk niet omdat iedereen een songwriter was. We hadden vijf goede ideeën waardoor we heel slecht, en soms helemaal niet tot een beslissing kwamen.

Sam V: Dat is natuurlijk het meest pijnlijk. Zoveel keuzes hebben dat je geen keuze kunt maken.

Drie man dus in plaats van vijf, al kunnen we volgens de band beter spreken van Echo Movis XL dan van Echo Movis light. Live treedt de band op met verschillende ritmesecties: Leon Harms (Yuko Yuko) en Thomas Bosveld op drums; Ivar Otten en Jaap van der Velde (The Homesick, Yuko Yuko) op bas. Vaak spelen ze met vijf man, maar af en toe spelen beide drummers en bassisten mee, soms bijgestaan door saxofonist Marc Alberto (Jett Rebel).

Hoe bevalt de nieuwe bezetting, drie aan het roer en live met vijf, zeven of acht?
Sam H: Het maken van beslissingen gaat nu heel lekker. Het gaat sneller en makkelijker. Logisch ook omdat we maar drie mensen hebben in plaats van vijf.

Sam V: Het is altijd goed om met meer gitaren te spelen. More is more gewoon. Zowel Ivar als Jaap zijn echt gewoon lijpe noise-gitaristen.

Adura: Het wordt er concreter van. Luider, dansbaarder en sneller. Qua sound willen we het roze-met-turqouise-zeepbellengevoel naar boven brengen.

In het interview van eerder dit jaar ging het vooral over het waanzinnige jaar dat de band achter de rug had. Speelervaring werd opgedaan in de Popronde en dit betaalde zich uit in shows op Eurosonic en in alle zalen van Paradiso (onder andere in het voorprogramma van The Fratellis). Gek genoeg kwam er dit jaar eigenlijk geen vervolg op.

Hadden jullie niet stiekem gehoopt verder te zijn?
Adura: Nee. Ik zie een heleboel bands puur daar naar streven. Maar dat is niet waarvoor je muziek gaat maken. We zijn er altijd heel duidelijk over geweest. Zodra er een punt komt waarop je kan kiezen tussen populariteit en kwaliteit, dan gaan we altijd voor kwaliteit.

Sam H: De kik van je eigen cd’tje in handen hebben is gewoon veel vetter dan herkend worden op straat.

Adura: Als we op een gegeven moment altijd voor vijf mensen zouden staan… ja, daar doen we het niet voor. Het heeft ook te maken met de energie die je krijgt van een show. Maar vanaf vijftig mensen interesseert het me niet meer.

Terwijl Sam H. nadenkt over het antwoord op de vraag, zien we Sam V. op FaceTime als een doldwaze over de roltrappen van station Hilversum rennen. Niet lang daarna valt de verbinding weg. We praten verder over de nieuwe EP. Op Spotify kunnen we, vanwege een storing, de EP niet vinden. Daarom wijken we uit naar bandcamp. Hier lezen we een opvallende beschrijving van het nieuwe werk: ‘Dit is een album over een zeemeermin die verdwaald raakt in de echte wereld.’

Wat moeten we hiervan denken?
Adura: We pakken gewoon random dingen die we vet vinden en dan plakken we het achter elkaar. We kunnen er wel allemaal labeltjes als post-electronic hardcore shoegaze popcore op plakken, maar dat werkt niet. We proberen gewoon een nieuwe manier te verzinnen om onze muziek te beschrijven en het spreekt wel op een bepaalde manier tot de verbeelding. Vroeger had je ook van die zeemeerminnen die je op een stokje kon zetten, en dan trok je eraan en dan vlogen ze door de lucht. Alles aan die dingen, van die pakjes tot aan het gevaar dat het eigenlijk was – je kon in iemands oog schieten – daar hebben we iets mee.

Zo’n storing van Spotify, is dat vervelend?
Adura: Ik vind het eigenlijk wel vet wat bandcamp doet. Ik merk dat er veel meer luisteraars uit Amerika komen – heel veel uit Portland, gek genoeg. Het is wel iets minder makkelijk om ons te vinden, maar voor zo’n eerste paar weken vind ik dat helemaal niet erg. Behalve dat ik heel veel paniekerige appjes krijg van ooms en tantes die onze EP niet kunnen vinden. 

Lunch wordt ondertussen gebracht in de vorm van een bak bitterballen – uitstekend, die combinatie met koffie. Terwijl ons gesprek afdwaalt naar andere manieren om geld te verdienen met muziek (‘Ik zou wel sessiewerk willen spelen bij Jan Smit’) wandelt Sam Verbeek vermoeid het Gegeven Paard binnen. Tijd om de band een sneak preview te geven van de 3voor12/Utrecht Song van het Jaar lijst. 

Maak eens een top drie.
Adura: Het is wel grappig om te zien dat er heel veel matties tussen staan. Ciao Lucifer [For Real] staat bij mij op één. Ja toch? Dat is toch wel het vetst. Wel jammer dat 45ACIDBABIES niet op Spotify staat.

Sam V: Ik vind dit eigenlijk allemaal niet leuk, kiezen jullie maar. Ik vind het op dit moment allemaal best.

Sam H: Op één Ciao Lucifer.

Adura: Op twee Sofie Letitre [Bright Coloured Sight].

Sam H: Oh, Aestrid [Chinook] natuurlijk! Doen we die op drie.

Te zien: Echo Movis @ Eetcafé Stathe, donderdag 8 december 2016