Om even na kwart over acht barst het los in ACU. Het is op dat moment al gezellig druk maar er passen zeker nog wel wat mensen bij. Chasing Mavericks trapt de avond af en beukt er meteen stevig in met een portie donkere gitaarrock waarbij de vocalen niet zacht staan afgesteld. Het geheel klinkt echter een beetje onopvallend, iets dat gaandeweg de set alleen maar duidelijker lijkt te worden. De stijl van de band behelst een mengelmoes van noise-achtige stukken gitaarrock en poppy, rammelende melodieuze rock a la Breeders en Pixies, waarbij de vocalen op momenten nogal punky klinken. Het ‘rammelende’ in deze band etaleert zich echter niet op zo’n charmante manier als bij voornoemde bands. Chasing Mavericks staat wat onwennig op het podium en komt niet lekker uit de verf. In de rustigere stukken klinken de gitaarloopjes vrij simpel en de drumroffels zijn niet vloeiend. Enthousiasme is er wel, maar het ontbreekt de band eigenlijk vooral aan strak samenspel en een iets duidelijker stijlkeuze.

De tweede band van de avond is Ziggy Splynt, en meteen is duidelijk dat we hier met een kandidaat-winnaar te maken hebben. Dit nog jonge drietal weet vanaf de eerste noten te boeien en straalt overtuiging en ontspanning uit. Zanger/gitarist Bart Huskes weet op gezette momenten opvallend hoge vocale uithalen á la Muse ten gehore te brengen zonder dat het hem veel moeite lijkt te kosten. Wel een typisch geval van ‘je moet er van houden’. Daarnaast speelt Huskes ook een enorm strak en snel potje gitaar. De band als geheel weet een interessante combinatie neer te leggen van inventieve coupletten met leuke breaks en relatief geijkte refreinen waarvan zich meer melodieuze rockbands bedienen. Je zou er over kunnen twisten of betreffende refreinen nog wat interessanter zouden mogen; ook een kwestie van smaak natuurlijk. Het drietal zou wellicht nog wat meer experiment in hun nummers kunnen stoppen dan ze nu al doen. Maar: dit klinkt als een complete rockband: strak samenspel, een dampende show, muzikaal vakmanschap en als slagroom op de taart een smerig einde met feedbackende gitaar. Ja, je zou dit een vrij ideale rockshow kunnen noemen.

Vervolgens is het aan het veelkoppige KRUIDT om daar iets tegenover te stellen. Dat lukt maar ten dele. De set begint sterk met een sfeervolle trombonesolo van Lucas Kloosterboer, die een mooie filmische atmosfeer oproept. Prachtig geluid, gemixt met de juiste hoeveelheid reverb. Dan valt de rest van de band in, en wordt de luisteraar eigenlijk een beetje uit het filmische wereldje getrokken, ondanks dat de herkenbare lijnen wel weer terugkomen binnen het nummer. Al met al is het zeker een mooie sfeer die de band neerzet en alles klinkt zeer verzorgd. KRUIDT speelt een typische mengeling van stijlen, in de volksmond fusion genoemd, waarbij vocalen logischerwijs ontbreken. Sfeervolle, trance-achtige passages worden worden afgewisseld met meer up-tempo, funky stukken. Soms doet het wel wat langdradig aan, en je zou kunnen zeggen dat er af en toe willekeurige stukken aan elkaar zijn geplakt. Maar zo is het niet; ondanks dat het af en toe als voortkabbelende jamrock klinkt, is er goed over nagedacht. Het samenspel is prima, en je hoort dat hier goede muzikanten aan het werk zijn. Niet vreemd, want net als Ziggy Splynt zijn dit allemaal conservatorium-muzikanten. En ook al is dat een logisch gevolg van de stijl, het is ergens wel jammer dat geen enkel nummer echt in je hoofd blijft plakken. Het mag af en toe nog best wat dynamischer en misschien zelfs explosiever, zodat de bandnaam nog meer eer aan kan worden gedaan.

Potman Jr. is een singer-songwriter, die naar aanleiding van het vorige jurycommentaar heeft besloten om enkele nummers te laten begeleiden door een band. Hij doet eerst twee nummers solo, waarbij opvalt dat zijn stem een mooie indringende, duidelijk op Amerikaans leest geschoeide, John Denver-achtige sfeer uitademt. De sfeer die hij in zijn eentje neerzet, is warm en breekbaar en zijn sterke teksten dragen daaraan bij. Anders wordt het wanneer hij in het derde nummer wordt vergezeld door enkele (nieuwbakken) bandleden. Soms voegen de drums en bas wel iets toe, maar doorgaans hoor je de kern van zijn liedjes er duidelijk doorheen sijpelen en vraag je je af waarom hij ze niet gewoon alleen speelt. Al met al een iets te mager optreden van een jongeman waarvan je hoort dat er meer goeds in het vat borrelt.

Bart Hanswijk klinkt als een wat vreemde naam voor een band. Het betreft hier een project van de bassist die een uur voor dit optreden ook al met KRUIDT op het podium stond. Deze conservatorium-muzikant en zijn kompanen zetten meteen een zwoel sfeertje neer waarbij het prima wegdromen is. De poppy jazz(rock)klanken van de band worden enorm strak neergezet, en vooral de (nog heel jong ogende) gitarist en ultra-strakke drummer vallen op door hun solide, gevoelige en gevarieerde spel. Er wordt behendig heen en weer gelaveerd tussen deinende, meeslepende en meer up-tempo stukken. Het verschil met KRUIDT is hierbij dat het wat dynamischer en organischer klinkt. Bart Hanswijk zelf staat zichtbaar te genieten en loopt met zijn ‘walking bass’-lijntjes lekker door alle stukken heen. Er wordt eigenlijk foutloos gespeeld. De muziekstijl laat het wellicht wat minder toe, maar visueel zou er best wat meer zweet en ongebreidelde energie van het podium af mogen spatten. Maar goed, de manier waarop de nummers worden neergezet verdient een dikke pluim.

Dik een half uur na de laatste noten van Bart Hanswijk wordt de uitslag van het juryrapport gepresenteerd. Wat al in de lucht hing, wordt bewaarheid: Ziggy Splynt en Bart Hanswijk gaan er met de flessen prosecco en de finaleplaatsen vandoor. Hen zien we terug in De Helling op 25 juni.

Gezien: Tweede halve finale Clash of the Titans, ACU, vrijdag 3 juni 2016