Ons recensententeam bestaat deze keer uit Wouter Bal [WB], Jelmer Bergsma [JB], Bram Hilkens [BH], Joost Schreurs [JS], Niels Spinhoven [NS] en Michiel van de Weerd [MW]. Wil je zelf ook graag je mening kwijt, of wil je jouw album (fysiek, digitaal of stream), EP, single of wat dan ook in 3voor12/Utrecht recenseert? Stuur gerust een mailtje.

Er zijn twee redenen waarom je blijft terugkeren naar Kansas Anymore van de Utrechtse altpop-band Riverdistrict. Ten eerste hangt er een mystieke sfeer om de band heen, van de bandnaam tot de albumtitel tot de website, waar Escher-achtige woorden en psychedelische letterspiralen én een gedicht van Frans schrijver Gustav Flaubert gezamenlijke grond vinden. Ten tweede zijn de liedjes op Kansas Anymore verdomd catchy. Meestal versterken deze twee factoren elkaar; de liedjes lijken grijpbaar, recht voor z’n raap, maar nooit weet je precies waar geestelijk vader en zanger Tim Nolet het daadwerkelijk over heeft. Sommige nummers klinken in eerste instantie wat vlak, maar weten altijd te beklijven, al is het slechts dat ene gitaarlijntje of dat ene zinnetje dat je maar niet kwijt kunt raken. Kansas Anymore blinkt dan ook het meest uit in de catchy momenten. ‘I Guess You Love the Underground’ plakt zijn titel in je brein. ‘The Hold’ start als een vuig nummer met postpunk-randjes, maar breekt in het refrein open, waardoor je nog dagenlang ‘and they tell you to keep holding on’ blijft zingen. Absoluut hoogtepunt is ‘Raise the Dead’, waar de sprankelende gitaarpop à la Real Estate op knappe wijze beklijft, ondanks (of dankzij – bij Riverdistrict weet je ’t maar nooit) de aaneenschakeling van woorden en de vettige gitaarsolo. Afsluiter '22Life' begint rustig en lief om langzaam uit te bouwen in een ware climax. Waar Riverdistrict naartoe bouwt? Al sla je me dood, maar ik zou het graag zien. [BH]

Sofie Letitre heeft een muzikale gedaanteverwisseling van jewelste doorgemaakt. De Uncanny Valley EP maakt deze omslag onmiskenbaar duidelijk. Niet langer leent de psychologe haar intense stemgeluid aan de dromerige, weinig-aan-de-hand popliedjes die haar debuut Back From Where We Came From kenmerkten. Eerdere experimenten bevielen dusdanig dat ze besloot de samenwerking met Noisia’s Thijs de Vlieger aan te gaan, en de elektronische weg in te slaan. Het resultaat valt het beste te classificeren als triphop, het sluimerende genre met Portishead, Lamb en Massive Attack als voorname exponenten. De composities blijven als vanouds dromerig, maar de voorheen speelse mijmeringen worden bruut overschaduwd door dreigende waanbeelden waarvan de uitkomst nog in het ongewisse ligt. Letitre’s donkere stem sluit naadloos aan bij de sfeervolle, duistere composities. De combinatie werkt bij tijd en wijle hypnotiserend. Hoewel instrumentaal soms minimalistisch voelt elk van de zes nummers “vol” aan. Iedere toon krijgt de ruimte en mogelijkheid om door te dringen en zijn verschil te maken. Uncanny Valley is de mysterieuze en intrigerende uitkomst van een bijzondere transformatie. Waar de plaat aangevuld wordt met remixes door onder ander Steelan en Jai Tee doet het eigenlijk verlangen naar nog meer eigen materiaal. Een nevelig verlangen naar een vervolg op deze indringende muzikale ervaring. [JB]

Te zien: Sofie Letitre releast Uncanny Valley op 9 oktober 2015 in EKKO. Alle details vind je hier.

Black metal is aan een interessante comeback bezig, nadat het eind jaren negentig ten onder leek te gaan aan (zelf)moorden, kerkbranden en onderlinge haat en nijd. Black metal 2.0 kenmerkt zich niet langer door satanisme, corpsepaint en met ijzerwerk beslagen leren kleding, maar is opvallend bij de tijd met bands als Deafheaven en Wolves In The Throne Room. Deze bands combineren de snelheid en agressie van de traditionele black metal met progressieve elementen en shoegaze-achtige invloeden. Als je kunt spreken van een 'new wave of black metal' dan past Terzij de Horde hier perfect in, want na een handvol EP's en (split-)singles zet de band zich met de eerste langspeler Self stevig op de kaart. De klassieke black metalelementen zijn aanwezig: blastbeats, ijzingwekkende schreeuwvocalen en cirkelzaaggitaren, maar Terzij de Horde neemt regelmatig ook gas terug voor meer doom-achtige intermezzo’s, die vergelijkingen oproepen met Amenra. Deze tempo- en stemmingswisselingen geven het album lucht en maken het prima verteerbaar, ook voor niet-doorgewinterde black metalfans. De titel Self verwijst naar het overkoepelende thema van het album: de zoektocht en worsteling van het individu (Self) om te kunnen overleven in de grote boze buitenwereld en de gevolgen van keuzes, zowel positief als negatief. Zware kost, maar passend bij een genre dat volwassen geworden is en het gedweep met Satan en het in brand steken van kerken ruimschoots ontgroeid is. Met dit ijzersterke debuut in de hand kan Terzij de Horde optredens op bijvoorbeeld Le Guess Who? en Roadburn met vertrouwen tegemoet zien. [JS]

Te zien: Terzij de Horde speelt op vrijdag 20 november 2015 in dB's, tijdens Le Guess Who?

Iedereen die Robbing Banks de afgelopen anderhalf jaar wel eens live heeft gezien weet wat een ongelofelijke bak herrie een man in zijn eentje kan maken. Een vuurbal vol energie die met een gruizige gitaar, een stampende bassdrum en een tamboerijn garagerock ten gehore brengt zoals het hoort: vuig, rauw en ongepolijst. Robin van Saaze (voorheen Taxi To The Ocean en Drive Like Maria) maakte als 'One Man Garageband’ al indruk met zijn debuut Got Love Need Money en schopte het onder andere tot Serious Talent op 3FM. Die lijn zet hij nu met zijn tweede album onverminderd voort. Op This & That jaagt Van Saaze er weer in recordtempo tien liedjes door. Verwacht geen lange gitaarsolo’s of uitgesponnen epische liederen. “I know what I want and I know what to do” zingt hij in 'Let’s Get Home' en dat geldt overduidelijk niet alleen voor zijn omgang met de meisjes, maar bovenal voor het schrijven van aanstekelijke puntige liedjes. Het beperkte instrumentarium heeft als risico dat eenvormigheid en herhaling op de loer liggen, maar Robbing Banks weet die valkuilen goed te omzeilen. Zonder opsmuk dendert hij de volle 22 minuten over je heen. [WB]

Te zien: Robbing Banks viert de release van This & That op zaterdag 17 oktober 2015 in dB's. Alle details vind je hier.

Is dit een flashback? Piepjonge band, gecrowdfunde EP, artwork met een tijgerkop...hadden we die EP van Close Up laatst niet al eens besproken? Ja, nee, wacht, we hebben het hier over het debuut van Identity Circus. Andere band, andere EP, maar de gelijkenissen tussen de twee releases zijn opvallend. Ook op muzikaal vlak, want net als Close Up maakt Identity Circus hier jongehondenrock die een overduidelijk en ambitieus doel dient: het veroveren van de harten van een zo groot mogelijk publiek. En ook deze band trekt daarvoor een aantal beproefde methodes uit de gereedschapskist: licht verteerbare teksten over dansen, jong, mooi, blij en dankbaar zijn, herkenbare songstructuren vol dynamiek en last but not least instant meezingbare koortjes vol o’s, oeh’s en a’s. En verder geen gepiel of moeilijkdoenerij. Het resultaat luistert als een trein, met übercatchy single ‘Wake Up’ als vroeg hoogtepunt. In ‘The Heat’ zingt Ricco Martino Fiorito: “Bend the rules, don’t follow like a fool”. De ironie wil echter dat er op deze EP geen regels worden gebroken, laat staan dat er platgetreden paden worden verlaten. Het finale oordeel over deze eersteling luidt dan ook: gretig, uitbundig, maar helaas ook niet heel spannend. [NS]

Te zien: Identity Circus releast hun gelijknamige EP op donderdag 8 oktober 2015 in EKKO. Alle details vind je hier.

Womb Realm is het derde project van The World of Dust, het muziek- en kunstproject van Stefan Breuer. Breuer (bekend van I am Oak, Lost Bear en Howart) heeft er voor gekozen om het op Womb Realm klein te houden. Het album bevat acht liedjes waarin Breuer’s zang en akoestische gitaar de basis vormen, zonder dat het overigens klassiek singer-songwriter materiaal is geworden. De nummers zijn door Breuer zelf opgenomen waarna Todd Tobias (o.a. producer van Guided by Voices) voor de aanvullende arrangementen heeft gezorgd. Daarnaast zijn er tweede zangpartijen ingezongen door een keur aan vakbroeders. De productie is erg netjes gedaan, waar wat gruizigheid had het geheel mogelijk nog interessanter gemaakt. Op het album vertelt Breuer persoonlijke verhalen, die hij met abstracte thema’s vorm geeft. Zo zingt hij over een magische perzik in zijn lichaam en over het dood maken van hyena’s in zijn dromen. De acht nummers duren in totaal zo’n twintig minuten, waarmee Womb Realm een korte plaat is geworden. Bij een aantal nummers had wat extra dynamiek meer spanning op kunnen leveren ('Space Mountain', 'Peach') terwijl bij andere nummers de verhouding tussen lengte en dynamiek juist doet verlangen naar meer ('Gospel', 'Dust'). Maar ook zonder deze elementen is het Breuer gelukt om van Womb Realm een intiem geheel te maken dat door zijn kaalheid direct binnenkomt bij de luisteraar. [MW]