Ons recensententeam bestaat deze keer uit Wouter Bal [WB], Jelmer Bergsma [JB], Frank Gesink [FG] en Menno de Meester [MM]. Wil je zelf ook graag je mening kwijt, of wil je jouw album (fysiek, digitaal of stream), EP, single of wat dan ook in 3voor12/Utrecht recenseert? Stuur gerust een mailtje.

Tot nu toe was Mathijn den Duijf vooral bekend als de analoge knoppendraaier die bij projecten als Kyteman, Kapok, of recenter nog het album Heppeneert van Harold K als producer optrad. Daar gaat echter snel verandering in komen, want na al die jaren op de achtergrond in Kytopia neemt Den Duijf nu de stap om zelf op de voorgrond te treden. Als DUIJF levert hij op Bastaard Platen een gelijknamig debuutalbum af dat fris en avontuurlijk klinkt, maar altijd verbonden lijkt met het verleden. Zijn teksten zijn poëtisch zonder pathetisch te worden met soms stemmig en ouderwets taalgebruik, terwijl zijn stem en dictie herinneringen oproept aan zangers uit de eerste helft van de jaren zestig. Ondertussen vlecht Den Duijf in zijn liedjes met gemak de Nederlandse en Italiaanse taal door elkaar alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Op DUIJF neemt hij je mee op een nostalgische tour die leidt van de Hollandse uiterwaarden, via het Italiaanse platteland naar de Utrechtse werven. En zoals het de meester betaamt, klinkt alles op deze plaat knispervers en helder. Alsof je bij de piano in de kast terecht bent gekomen of je oor naast de marimba te rusten hebt gelegd. “Ik omhels jullie!”, schrijft den Duijf bij de credits. Een omhelzing waarin wij maar al te graag opgaan. Sterker nog: wij laten DUIJF niet meer los. [WB]

Te zien: Mathijn den Duijf is op 25 juni te zien in het Kruithuis in Den Bosch en op 28 juni op Festival Mundial in Tilburg.

Lost Bear laat de luisteraar met hun nieuwe worp genaamd 'Monkey Pop' wel even schrikken. Wie na de gezellige 90’s collegerock-klanken van EP Shingolai iets soortgelijks verwacht komt bedrogen uit. De fleurige trompetgeluiden zijn weer verdwenen. Daarvoor in de plaats komen donkere elektronica, tribale folk en vleugjes noiserock. 'Monkey Pop' lijkt opgenomen in een verlaten landhuis, temidden van een eng donker bos. Het album klinkt vervolgens alsof het tijdens afspelen van kant A met cassettespeler en al in een bubbelbad is gepleurd, om deze voor kant B eruit te halen en midden in de bloedhete woestijn te laten drogen. Zo te horen aan het lied 'Torture & Democracy' doolde er ook een spook rond tijdens de opnames. We hopen dat de heren lol hebben gehad tijdens het opnemen, maar zo klinkt het niet: claustrofobisch en psychotisch houdt het de luisteraar in zijn greep. Om geheel in stijl te blijven van de audiovisuele kant bij dit album: enkel het titelnummer is een nogal vreemde apenbeet in de hond. Het lied lijkt op een verdwaalde R.E.M. cover en haalt daarmee de zo zorgvuldig opgebouwde sfeer onderuit. Het is uiteindelijk een heel klein minpuntje op een erg spannend, avontuurlijk, maar niet zo vrolijk album. [FG]

Je Afrikaanse Excellentie is terug. Op De Lyfestyle EP vertelt de StropStrikkers-rapper J.A.E. over zijn problemen en ambities. Hij ging naar eigen zeggen 'van depri naar de mainstream' en heeft 'zijn visie teruggekregen'. Die visie is 'No slackin'', oftewel niet treuzelen maar ondernemen. Kennelijk gaat het hem goed af, als we de gehuurde sportwagen in zijn videoclip van Dom Toretto mogen geloven. J.A.E. komt met onbedoeld lachwekkende teksten (over onbekende bellers: 'Ben je een nieuwe nummer, dan ben je een onbekende - dat betekent: ik heb je nooit eerder gezien, dus dan kan ik je niet kennen'), maar brengt zijn punchlines ('Ik hou van Brinta, maar ik ga niet met je aanpappen.') veel te serieus. De beats zijn weinig onderscheidend en roepen nergens de euforie op die J.A.E. ons belooft. Hij rapt over het hebben van ambitie, maar hoe hij echt de top wil bereiken blijft een raadsel. 'Huur is hoog, wijffie wil Louis (Vuitton), ik kan niet meer op bed blijven liggen.', klaagt J.A.E. op de track Wedden dat dit lukt. Die weddenschap gaat hij niet winnen met deze EP. [MM]

“Times are tough right now but we got to hold fast and ride it out.” De albumhoes van Hold Fast, het debuut van Crimson Inc., laat aan duidelijkheid niets te wensen over. Dikkie de Rooij, de singer-songwriter van de band uit Wijk bij Duurstede, had zwaar weer te verwerken. Hold Fast is een nautische term, een verbastering van ons 'houd vast'. Het verwijst naar het belang van ferm vasthouden aan het touwwerk van het schip. Op deze manier zijn de de zwaarste stormen te doorstaan. De titel en het artwork van het album mogen dan hun inspiratie vinden in de scheepvaart, de muziek neemt je mee naar het vasteland van de Verenigde Staten. Het album staat vol met luchtige roots muziek, een mengeling van country, bluegrass en americana. Dit alles in een folky jasje gegoten. Een verloren liefde voert tekstueel de boventoon maar de muzikale omlijsting blijft ten alle tijden luchtig en opbeurend. Een vleugje vrolijk en twee scheutjes pijn. Van viool tot mandoline, van lap steel tot dobro, alle bluegrass ‘usual suspects’ passeren de revue. Gehanteerd door muzikanten die hun vak verstaan, gecompleteerd door Dikkie’s fijn wegluisterende zangpartijen. Een goed op elkaar ingespeeld geheel dat overigens muzikaal ver weg blijft van de voorspelde zware storm. En dat terwijl de plaat wel een scherp randje had kunnen gebruiken. Hold Fast is een professioneel, lekker in het gehoor liggend debuut dat doet verlangen naar een spannender vervolg. [JB]

Hold Fast van Crimson Inc. is hier te beluisteren.

Te zien: de releaseparty van het album Hold Fast door Crimson Inc., zondag 21 juni @ Café De Stad