Ons recensententeam bestaat deze keer uit Iris van Korven [IK], Wouter Bal [WB], Frank Gesink [FG] en Menno de Meester [MM]. Wil je zelf ook graag je mening kwijt, of wil je jouw album (fysiek, digitaal of stream), EP, single of wat dan ook in 3voor12/Utrecht recenseert? Stuur gerust een mailtje.

Soms is luisteren naar Nederlandse hiphop vergelijkbaar met kijken naar de eredivisie: je weet dat het beter kan, maar toch is het best vermakelijk. De rappers Diggy Dex en Reazun gaan op deze EP de strijd met elkaar aan onder het motto ‘Werk hard speel hard’. Ze passen goed bij elkaar en zijn duidelijk in balans, maar zijn misschien wat te vriendelijk voor elkaar. In de battlerap ‘Wat denk jij’ delen ze lichte tikjes uit en schieten ze vervolgens in eigen doel door zichzelf te bekritiseren. Het voelt wat tegenstrijdig dat Diggy Dex op een ander nummer rapt ‘Ik ben daar, precies waar ik wil’, en hier zichzelf omschrijft als ‘Afgegleden tot de bodem – zie me staan op braderietjes’. Muzikaal gezien is de EP wisselvallig. Zo is het instrumentale trap-outro eerder irritant dan indrukwekkend. Gelukkig zitten er ook een aantal geslaagde beats tussen, zoals bij het titelnummer ‘Werk hard speel hard’ en bij ‘Een vriend’, een cover van ‘Just a friend’ van Biz Markie uit 1989. De humor uit het Amerikaanse origineel wordt helaas niet geëvenaard. Vooral de derde verse voegt weinig toe aan wat daarvoor is gezegd. Net wat harder werken, heren, dan spelen wij de EP nog wat harder af. [MM]

Mevrouw Tamara (Tamara van Esch) werd finalist in het eerste seizoen van de Beste Singer Songwriter van Nederland, maar trok daarna geheel haar eigen plan. Haar debuut Zo Lang Mogelijk werd een bijzonder project, waarop je je kon abonneren. Abonnementhouders kregen toegang tot een website met exclusieve applicaties, downloads en video’s. Het album werd opgenomen in haar eigen studio en uitgebracht op haar eigen platenlabel Indieland. Mevrouw Tamara was duidelijk niet van plan de controle te verliezen over haar eerste langspeler. En gelukkig maar, want ook het album zelf is daardoor bijzonder geworden. Zo Lang Mogelijk is alleen beschikbaar als fraai vormgegeven gebonden boekje met cd. Muzikaal is het al even spannend en eigengereid. Wie anders zou er voor kiezen om als tweede liedje een instrumentaal nummer van bijna drie minuten in te voegen? Mevrouw Tamara dus, en waarom ook niet? Het zet uitstekend de toon: sfeer blijkt het codewoord voor Zo Lang Mogelijk. De warme stem van van Esch, de vaak abstracte teksten, de uitstekende begeleiding van onder andere Anne Soldaat (Darryl-Ann): alles staat in het teken van het dromerige gevoel dat dit debuut moet uitstralen. “Laat mij maar ontdekken dat ik altijd ongelijk heb, maar tot dan toe wil ik het zelf doen.” zingt Mevrouw Tamara in ‘Grote Gedachten’. Een uitstekende idee, want met haar eigenwijze aanpak is Nederland een talent rijker. [WB]

Microwolf is het project van Benjamin van Vliet (van Moi, le voisin). Zijn nieuwe album, genaamd You Better Go Now, is na de EP You Are the Everything het eerste volwaardige Microwolf-album. Het resultaat is een album dat ergens valt tussen sample-pop, donkere folk en zelfs een beetje wereldmuziek. Het is bovenal een album waarop veel gebeurt. Te midden van omgevingsgeluiden, strijkinstrumenten, keyboards en desoriënterende samples van vocalen probeert Van Vliet met zijn akoestische gitaar ook nog een simpel folkliedje ten gehore te brengen. Zijn gitaar en stem klinken gevoelig en intiem, maar er gebeurt bij het openingsnummer te veel omheen, zonder dat het bij elkaar komt in één bezwerend geheel. Op de rest van het album lukt dit veel beter. Benjamin van Vliet houdt er van om schijnbaar rustige folkliedjes te laten ontsporen in een draaikolk van chaos en verwarring. Het zorgt constant voor spanning en verrassingen, want wanneer houdt het folkliedje op met bestaan en neemt de chaos het over? Er gaat een oerkracht uit van die momenten, voornamelijk gedreven door emotie. Het beste voorbeeld en tevens hoogtepunt van het album is 'Salt Lake', waarbij een akoestisch gitaartje, subtiel dreunende bassen, zachte percussie en handclaps Van Vliet's triest klinkende ballad minutenlang gedreven begeleiden. Uiteindelijk bouwt het lied op naar een climax die ontaardt in een chaos vol gitaarlagen, onvast gezongen koortjes, Afrikaanse vocale samples en Van Vliet die er bezeten doorheen zingt. You Better Go Now is een album dat zeker de tijd nodig heeft om alle puzzelstukjes in elkaar te laten vallen, maar het is aan te raden om die tijd te nemen, want dan openbaart zich een bevreemdend, onstabiel en emotioneel album. Eén puntje van kritiek dan nog? Het beekje dat dient als albumopener en -afsluiter moet een sadistische grap zijn, aangezien we van al dat stromende water al snel naar de wc moeten. [FG]