Ons recensententeam bestaat deze keer uit Jelmer Bergsma [JB], Wouter Bal [WB], Iris van Korven [IK] en Niels Spinhoven [NS]. Wil je zelf ook graag je mening kwijt, of wil je jouw album (fysiek, digitaal of stream), EP, single of wat dan ook in 3voor12/Utrecht recenseert? Stuur gerust een mailtje.

In 2012 wonnen ze zowel de Clash of the Titans als De Utrecht Popprijs en een jaar later mochten ze ook nog de Sena Performers POPnl Award mee naar huis nemen. La Corneille heeft zich de voorbije jaren als een sterke liveband bewezen en heeft met de release van debuutalbum I Was A Bird ook uitstekend materiaal op zak om die reputatie nog meer uit te gaan buiten. Met melancholieke liedjes over opgroeien en het kwijtraken van je jeugd laat La Corneille horen dat er geen blazers of strijkers nodig zijn om een zeker theatraal geluid te creëren. De drie hele verschillende, maar elkaar goed aanvullende stemmen van bandleden Guy Corneille, Hans Vermunt en Daan Crone zorgen er daarbij voor dat de nummers niet doorslaan in theatraliteit, maar van de nodige luchtigheid zijn voorzien. De eerste single ‘Waster’ is daar, met zijn speelse toetsenmelodietjes, een goed voorbeeld van. Bovendien bouwt La Corneille de spanning goed op en weet de band zich er tegelijkertijd van te weerhouden door te slaan in een overdreven bombastische finale. I Was A Bird is zo'n sterk opgebouwde indiefolkplaat die bij elke nieuwe luisterbeurt groeit. Muziek is geen wedstrijd maar toch kunnen we de heren van La Corneille nu wéér feliciteren. [IK]

Voormalig 3FM Serious Talent, net een DWDD-minuut te pakken, optreden in het voorprogramma van onder andere Counting Crows en Scouting for Girls. Deze reeds behaalde successen scheppen hoge verwachtingen voor het tweede album van de Utrechts/Groningse poprockers Audio Adam. Moving Down The Grey Line refereert naar de lijn die dag en nacht van elkaar scheidt, de lijn tussen optimisme en twijfel. Beide emoties liggen blijkbaar dicht bij elkaar, want scherpe tegenstrijdigheden zijn op het album niet te ontdekken. De vier getalenteerde muzikanten hadden al een compleet album klaar, voor ze bij Reyn Ouwehand (bekend van onder andere Mister & Mississippi) langs gingen. De producer begon meteen met doorselecteren want met zesjes zou geen genoegen worden genomen. Het eindresultaat bevat een verzameling mooie, volle liedjes met een kop en een staart, maar brengt weinig onderscheidends. De invloeden van inspiratiebronnen Starsailor en Snow Patrol zijn duidelijk terug te horen maar het geheel is zo verdienstelijk uitgevoerd dat het werk op een plaat van beide voorbeelden nauwelijks zou misstaan. Audio Adam levert een plaat vol melodieuze, sfeervolle songs vol potentie af. De lijn van succesvolle rolmodellen wordt doorgetrokken. Wie klaagt er nog over gebrek aan originaliteit bij een dergelijke geslaagde uitvoering? [JB]

Het valt niet te ontkennen: in de muziek van The Brahms valt behoorlijk wat Vampire Weekend te herkennen. Zo direct muzikaal refereren aan een bekende band kan gevaarlijk zijn. Niets is dodelijker dan aangemerkt te worden als een lightvariant van een bejubeld origineel. Aspartaam blijkt immers minder goed voor de gezondheid dan gehoopt, om over de bittere nasmaak van stevia al helemaal maar te zwijgen. Gelukkig hebben de mannen van The Brahms simpelweg te goede liedjes verzameld op hun eerste EP om als namaak te worden bestempeld. Meraki betekent in het Grieks 'met liefde en bezieling gemaakt' en dat is exact wat deze EP uitstraalt. Vooral het begin is sterk. Het springerig gitaarmelodietje van ‘Homerun’ zet direct de toon en met ‘Lovers’ en ‘She Moves’ toont The Brahms aan waarom het afgelopen jaar De Utrecht Popprijs in de wacht sleepte. Vrolijke, uptempo indiepop met vaak prettig afwijkende percussie. Met het refrein van 'Golden', dat met een stampende bassdrum en het geschreeuwde “We Are Rebels” meer doet denken aan de stadionpop van Kensington dan aan het experimentelere Vampire Weekend, vliegt het gezelschap echter even behoorlijk uit de bocht. Afsluiter ‘Windsor’ zorgt er vervolgens voor dat je toch wel weer erg nieuwsgierig blijft naar een volledig album. [WB]

De EP The Jump van Eveline Vroonland werd in 2014 door 3FM opgepikt. Het leverde haar het predikaat ‘Serious Talent’ op. Een aanstekelijke clip bij het liedje ‘Safe & Sound’ en een dito performance in DWDD hielpen haar aan meer landelijke bekendheid. Een aangescherpte muzikale koers deed de geboren Zeeuwse besluiten om haar debuutalbum Never Obsolete uit te brengen onder de naam PHOS, Grieks voor licht. Het is inderdaad geen zware of donkere plaat geworden. Vroonland framed haar muziek zelf passend als dream and bass; in tien songs galmen voortdurend de gelaagde en dromerige vocalen van Vroonland over soms tegendraadse, soms trippy beats van producer en rapper Skiggy Rapz. Het werk van Karl Jenkins, de besnorde Welshman die wereldfaam verwierf met zijn new-age project Adiemus, is daarbij een referentiepunt. De plaat is grotendeels geslaagd. Dat geldt zeker voor ‘Fall Out’, een sterk liedje met een productie vol verrassingen. De titelsong en ‘Passing The Green’ volgen daarbij op de voet. Dichtgeplamuurde tracks als ‘Waves’ en ‘Leaves’ kabbelen echter voorbij zonder een blijvende indruk achter te laten. Het is prijzenswaardig dat Vroonland voor Never Obsolete fundamentele keuzes in haar sound heeft gemaakt. Het is wel te hopen dat ze in de toekomst weer de ruimte vindt om vaker de ongepolijste soulstem toe te laten waarmee ze die verpletterende eerste indruk achterliet. [NS]