De jubileumeditie wordt in RASA gelijk gestart met de meest experimentele act van de avond, namelijk die van de Arnhemse stemkunstenaar Jaap Blonk. Dat hij op Rumor staat is eigenlijk al bijzonder, de beste man heeft namelijk niets met Nederland en treedt er dan ook zelden op. Een standaard optreden hoeven we niet van hem te verwachten, want Blonk voert het avant-gardistische radiohoorspel 'To Have Done with the Judgement of God' op van de Franse theatermaker Antonin Artaud. Al snel blijkt dat we niet gaan luisteren naar een rustig stuk, maar een monoloog waarin Blonk blaft, gilt en veel schreeuwt in het Frans. De tekst schiet alle kanten op en het publiek probeert, voorovergebogen in opperste concentratie, te begrijpen waar het over gaat. Gedurende de hele show hangt er een constante spanning, die zijn hoogtepunt bereikt als Blonk door de zaal loopt en helemaal het spoor bijster lijkt te zijn. Hij oogt bijna bezeten, alsof hij Artaud door zijn aderen voelt stromen. Het eindresultaat is een bijzondere performance, die de toeschouwer in verwarring en verbazing achterlaat.

Bijzonder is het saamhorige gevoel dat heerst op Rumor. De shows beginnen pas als er een groot deel van het publiek binnen is. Het optreden van de Rotterdamse free jazz band Albatre in ACU begintvrij snel en het oogt een stuk drukker dan in de Rasa. De zaal blijft donker als de band begint te spelen en gelijk schrikt iedereen op bij openingsnummer 'Nagual' van de gelijknamige plaat. Oordoppen zijn geen overbodige luxe, want het schelle geluid van Hugo Costa's saxofoon is niet per se erg vriendelijk voor de oren. Dat blijkt dan ook wel als stukje bij beetje de zaal tijdens de show leeg druppelt. De zaal die in het begin van de show nog zo vol was, is na drie nummers al gehalveerd. Toch lijkt het de band weinig te kunnen schelen dat steeds meer mensen weggaan, want de show wordt steeds intenser. Drummer Phillip Ernsting legt het tempo alsmaar hoger, de saxofoon begint meer te gillen en de bas wordt steeds meer voelbaar. Een draaikolk aan geluid vormt zich waarin saxofoonsolo's zonder enige genade op ons worden afgevuurd. Als de band eenmaal het ritme te pakken heeft, weet het zowaar nog wat te 'swingen' ook. Er zijn zelfs nog wat mensen die achterin een dansje wagen.

Als we de Grote Zaal van Theater Kikker binnenlopen, horen we dat Pink Floyd gedraaid wordt. Dit zal ongetwijfeld op verzoek zijn geweest van de band die daar gaat spelen. Afsluiter van de eerste dag van deze Rumor-editie isnamelijk het Belgische jazzrock trio Dans Dans. De band heeft in eigen land het stempel gekregen van 'beste live act' en schept daardoor de nodige verwachtingen. Er lijkt tijdens het spel van Dans Dans veel ruimte voor improvisatie, waardoor bestaande nummers worden opgerekt tot het dubbele van de originele speeltijd. Het valt op dat de band strak op elkaar is ingespeeld. Zelfs met de constante tempowisselingen vliegt niemand zomaar uit de bocht. Hoewel de band op momenten zeker zijn ruwe uitspattingen heeft, blijft het allemaal wel vrij in dezelfde structuur hangen. Een act als deze had dan misschien ook beter eerder op de avond gepast, en niet na twee van zulke explosieve acts.