Alvorens naar onze eerste venue en tevens accommodatie te gaan, rijden we in onze huurauto naar muziekzaak Long & McQuade om wat ontbrekend materiaal te huren zoals een stagepiano, een aantal stands en een GoPro. Dit blijkt een te gekke zaak: betaalbaar en erg klantvriendelijk. We ontmoeten hier overigens Michael, die ooit besloot te stoppen als cellist bij Arcade Fire, vlak voor ze beroemd werden. Ai... Ook komen we Sarah MacDougall hier alvast tegen, een Zweeds/Canadese artieste waar Evert en Otto afgelopen jaar mee getourd hebben. Haar gaan we vaker zien deze week.

We spelen en slapen die avond in The Cavern Bar, een kelder onder het HI-hostel in downtown Toronto. De avond verloopt een tikkeltje ongeorganiseerd. Het aanwezige barpersoneel weet weinig van het verloop van de avond en tot 10 minuten voor aanvang van de eerste band, zijn wij de enige aanwezigen. Net nadat we op eigen houtje besloten hadden het spits af te bijten, komen de bandleden binnen en wurmen zich tussen onze instrumenten.

Als wij die avond het podium opkruipen, is het in Nederland inmiddels half 5. Tijdens de show krijgt de vermoeidheid een dip en stijgt onze energie, tof hoe dat werkt. De zaal zit ramvol met muisstille pubers. Geen geld voor cd's natuurlijk, maar heel willing om afloop een praatje te maken! Een geslaagde eerste internationale show, in freakin' Canada. Het dringt die avond nog niet echt door, maar wat wil je: we waren op dat moment meer dan 24 uur wakker! Tijd voor bedje.

‘s Avonds spelen we in The Painted Lady, in hartje Toronto. Bij aankomst is de tent vrij leeg, dus houden we ons hart vast. Maar bij aanvang van onze show is het volle bak. Heel gaaf. We hebben spijt als haar op ons hoofd dat we het enthousiaste publiek niet met onze telefoons gefilmd hebben. Dat krijg je als je met zoveel andere dingen bezig bent. Snel opbouwen, checken, GoPro klaar zetten, omkleden, alles vlug vlug bij zo'n showcase festival. Dit blijkt later onze beste en tofste show van de week. Omdat de meeste NXNE-venues vrij ver bij ons vandaan zitten krijgen we niet al te veel mee van de rest van het festival, maar bij The Painted Lady praten we uren na met ons publiek. Misschien nog wel veel waardevoller.

Zondag 21 juni
Na twee intensieve dagen van arriveren, spullen huren en drie keer spelen hebben we eindelijk wat vrije tijd om ook te recreëren. We gaan naar de Niagara Falls, zo’n natuurfenomeen “dat je een keer gezien moet hebben” volgens de Lonely Planet. Geen woord van gelogen! Alleen al het naar de watervallen toerijden is een belevenis. De lucht wordt steeds vochtiger, je ziet de nevel in de verte en dan dat gebulder dat van laag grommend in de verte steeds dichterbij komt. Ongelooflijk! Ik denk dat ik namens de hele band spreek als ik zeg dat we toen pas echt beseften dat we in Canada waren.

Na een paar uurtjes de toerist uitgehangen te hebben, volgt een gezellige autorit in onze gehuurde Dodge naar het immer pittoreske Brandfort. Naar Canadese begrippen is Brandfort een gat in de grond, maar wel een gat met erg behulpzame lui die daar concerten organiseren in Brantford Arts Block. Althans, behulpzaam over de mail… Tijdens je eerste tour moet natuurlijk het één en ander misgaan en dat is hier het geval. We komen op tijd aan en niets was voor elkaar. Naast dat er geen aanvangstijd bekend was, moet alles nog aangesloten worden. De organisatie heeft mazzel dat bij het evenement naast hen nog eten over is, het beloofde eten hebben ze namelijk niet geregeld. De leftovers van de buren bestaan dan wel weer uit heerlijke chili en bisonvlees, dat maakt alles weer goed. Het optreden, dat uiteindelijk twee uur later begint dan eind van de middag geopperd, gaat verder hartstikke goed en we hebben nog een tof filmpje kunnen maken van ons geïmproviseerde intro. We genieten er weer van! Het publiek is weer erg enthousiast en dat doet het altijd goed bij onze ego’s.

En wat doe je als je om half twaalf ’s avonds na je show te horen krijgt dat de beloofde slaapplekken voor die nacht en de nacht erna niet beschikbaar zijn…? In ons geval keihard onderhandelen en een Holiday Inn boeken bij het vliegveld van Toronto. Met een mooi aantal contante dollars op zak gaan we die kant op. En weet je, dat is even helemaal geen straf. We slapen heerlijk en de volgende ochtend ontbijten we als koningen (en koningin). Alle sores van Brantford zijn vergeten en we zijn weer klaar voor het volgende avontuur.

Dinsdag 23 juni
De dag van de show in O Patro Vys! Enkele weken terug vonden we twee lokale bands, The City Gates and Happymovie, die beiden graag met ons het podium wilden delen. Het blijken hele toffe gasten, maar die indruk kregen we tijdens de mailing al. Overigens hebben we tijdens de hele tour alleen maar fijne mensen ontmoet. De Canadese hartelijkheid valt ontzettend op.

O Patro Vys is een erg mooie venue, een plek waar we graag naar terugkeren. Niet te klein, niet te groot en in één van de leukste buurten van Montréal. Het opbouwen en soundchecken verloopt gesmeerd en na de shows van Happymovie en The City Gates is het onze beurt. De avond loopt al behoorlijk uit, maar dat schijnt heel normaal te zijn in Montréal, waar ze zich niet zo aan tijden houden. Het publiek blijft plakken, ondanks het late tijdstip en de nationale feestdag die die nacht ingaat, en is fantastisch. Ligt het aan ons, of zijn Canadesen uitbundiger dan de Nederlanders? Hier komen we zeker terug!