Nu Fluor (de vervanger van De Kelder) een paar maanden heeft gehad om op gang te komen, werd het tijd om weer een oud evenement uit de mottenballen te halen: De Nachtapotheek. Hierbij worden er met enige regelmaat bekende en/of opkomende rappers uit Nederland naar Amersfoort gehaald. Vrijdag 4 december is het aan Fresku om het bal opnieuw te openen. Een klinkende naam dus. Hij wordt bijgestaan door twee voorprogramma's: Braz, een vriend van Fresku met wie hij regelmatig samenwerkt, en Lazy, een rapper uit Amersfoort en onder andere lid van de Vivants die een kleine week later ook in de halve finale van de Grote Prijs staat.
Fresku heeft een druk jaar achter de rug. De Nederlandse rapper bracht zijn derde album Nooit meer terug uit en met de single 'Zo doe je dat' heeft hij flink wat stof doen opwaaien. In dat nummer geeft Fresku kritiek op de blanke cultuur op de radio. In de clip is hij wit geschminkt en speelt hij gitaar, want dan zou hij wél gedraaid worden. Ook over de aanslagen van IS had Fresku het een en ander te melden in het nummer 'Angst'. Live doet het allemaal weinig ter zake, in Fluor maakt Fresku er één groot feest van.
Lazy mag het spits afbijten en heeft daarvoor een band meegenomen. De drummer, bassist en gitarist hebben al flinke ervaring, zo hebben ze in de band van Nick en Simon voor grote zalen gespeeld. Deze keer doen ze een hiphopshow voor een nu nog halflege Fluor, waarbij ze een strakke groove neerzetten en de gitarist er flink wat pit aan toevoegt. Lazy maakt er dankbaar gebruik van en rapt gedreven en energiek. Na een schamele twintig minuten is het alweer voorbij, maar het smaakt naar meer.
Ook Braz zit vol enthousiasme. De band wordt vervangen door een dj, maar het energiepeil wordt er niet minder van. De rapper wisselt tongue in cheek-liedjes over kippen af met stevige grime-beats, en krijgt met zijn sympathieke voorkomen en zijn humor een goede sfeer in de zaal. Braz laat horen het prima alleen af te kunnen.
Iemand die zich al lang en breed heeft bewezen is Fresku. Aan het eind van de avond is het zo ver: we horen hem vanaf de rechterkant van het podium (niet zichtbaar voor het publiek) een tekst declameren uit het nummer 'Nooit meer terug'. Hij roept kreten als "Hebben jullie zin om te feesten?!". Het voelt wat misplaatst om dit tussen de emotionele teksten door te doen, maar het blijkt uiteindelijk de essentie van het optreden.
Het publiek vindt het niet erg, het hééft zin om te feesten. En dus komt Fresku het podium opgerend om de rest van 'Nooit meer terug' te rappen, ondertussen schudt hij de handen van de voorste rijen publiek. Ook wordt hem continu gevraagd om selfies en filmpjes te maken, waarbij hem mobiele telefoons worden aangereikt. Fresku is de beroerdste niet en doet vrolijk mee. Later in de show neemt hij ironisch genoeg wel mobieltjes in. "Maar", zo geeft hij aan, "als ik voor jullie filmpjes maak, moeten jullie wel feesten". Om vervolgens een filmpje te maken waarbij het publiek in koor "Yolanthe's kont!" moet schreeuwen. De sfeer is meteen een stuk losser.
Je kunt Fresku gerust een emotierapper noemen. Hij is niet alleen stoer, maar hij is ook iemand die zijn emoties en onzekerheden in zijn teksten verwerkt. Het maakt zijn muziek aangrijpend in zijn oprechtheid. Na het openingsnummer komen er een aantal nummers met zo'n emotionele ondertoon voorbij, onder andere over zijn dochter en zijn vader. Toch blijft hij continu de nadruk leggen op het feesten, en komen er tussen de nummers door typetjes voorbij. De onzekere jongen heeft zich ontpopt tot een ware showman, helaas komt de inhoud van zijn muziek daardoor niet geheel tot zijn recht.
De andere kant is Fresku humoreus, tot het asburde toe. Na het eerste - inhoudelijke - gedeelte gooit hij alle inhoud overboord en introduceert hij een dans: de lintworm. Dit is een veel voorkomend onderdeel in zijn liveshows. Hij neemt alle tijd om de dans uit te leggen (het komt erop neer dat je veel springt en met je hoofd schudt) en het heeft als resultaat dat het publiek massaal meespringt op het volgende nummer. Ook ontstaat er een moshpit. Wat volgt is een reeks onserieuze nummers met flink opzwepende beats, en een publiek dat als een gek door elkaar springt. Hij onderbreekt het ineens, omdat hij enorme last van zijn been heeft. Dat blijkt een stukje theater. Na een aantal minuten roept hij: "Amersfoort! Springen met je kutkop!", waarna de beat er weer in knalt. Zeer effectief, maar het voelt niet erg spontaan. Het lijkt een volledig ingestudeerde show.
Na dit tweede deel volgt nog een deel van bezinning. Hij laat de aanstekers tevoorschijn komen tijdens 'Ik wil' en probeert een serieuze boodschap over te krijgen bij het publiek dat nog vol met adrenaline zit. Hij vertelt kort over de aanslagen in Parijs, maar dat blijft wat oppervlakkig. De boodschap is wederom: we moeten er één groot feest van maken. Dit was het perfecte moment geweest voor het nummer 'Angst'. In plaats daarvan zet hij publiekslieveling 'Twijfel' in. En zelfs tijdens de intense gevoelens van dit lied roept hij het publiek weer op tot springen. De emotie komt niet over en de maatschappijkritiek blijft achterwege. Zelfs het veelbesproken 'Zo doe je dat' wordt een platte club-banger, zonder verdere tekst en uitleg.
Wat Fresku het publiek wel geeft, is een hiphopshow die tot in de puntjes is uitgewerkt. Bedoeld om het publiek helemaal te laten gaan. En dat doet hij met verve. De show is goed uitgedacht en Fresku weet zijn publiek als geen ander te bespelen. Dat gaat van persoonlijk contact tot korte stukjes cabaret. Toch hadden we zijn emotionele en oprechte kant misschien iets meer willen zien.
Gezien: Fresku met Lazy en Braz, vrijdag 4 december 2015 @ Fluor, Amersfoort